Lembongan, Sanur
Vanmorgen werden wij volgens afgesproken tijd om 9 uur opgehaald en werden wij naar het opstappunt van de boten gebracht. Wij zouden Nusa Lembongan weer gaan verlaten. Vier prachtige dagen met als hoogtepunt natuurlijk de manta’s!!
De overtocht naar Bali verliep nogal chaotisch omdat de Chinezen dit kleine eilandje ook hebben ontdekt en in grote getale (en geloof me het zijn er echt veel!) naar dit kleine eilandje toekomen om vooral bij Devils Tears, een plek waar de zee met grote kracht tegen de rotsen slaat hun selfies te maken. Als ik de info mag geloven zijn er zelfs al doden bij gevallen omdat die sukkels te dicht op de rand gaan staan en daarbij de kracht van de zee onderschatten en het dan raar vinden dat zij in zee worden gesleurd, tja tel dan het feit dat je niet kunt zwemmen er bij op en de ellende is geschied. Als het zo doorgaat denken wij dat het over een paar jaar volledig verpest is hier en dat er grote hekken staan. Nu liggen er al een soort van pretvlonders in zee waar ze dan kunnen opstappen op een banaan of ander ding die dan achter een speedboot hangt en natuurlijk moet ook dat alles weer met de selfiestick vastgelegd worden. Maar goed wij gingen dus richting Bali en ondanks de chaos wisten de mannen van de Firma Rocky ons keurig op de juiste boot en daarna in de juiste taxi en bij het goede hotel weer af te leveren.
Ook in dit hotel lagen de bloemetjes weer op bed en nadat wij geluncht hadden, stond er bij terugkomst op de kamer ook nog een fruitmandje voor ons klaar. Echt heel lief! ’s Middags hebben wij heerlijk een massage opgezocht en alle doorgehobbelde spieren (want op zo’n speedboot klapt de boot lekker steeds op en neer op het water) weer laten kneden. ’s Avonds lekker op het strand uit eten geweest. Wij hebben de specialiteit genomen; een enorme verse visschotel met kreeft, inktvis, redsnapper en reuze gamba’s. Wij vonden natuurlijk dat daar een flesje wijn bij hoorde. Tenslotte was het onze laatste avond, want morgenavond zitten wij alweer in het vliegtuig op weg naar huis. De volgende ochtend ben ik naar de kapper geweest om de grijze haren weer even weg te werken en alleen al voor de hoofdmassage die je bij de wasbeurt krijgt zou je zo een retourtje Bali boeken. HEERLIJK!!! Daarna nog even op het strand gelegen, waarbij wij weer werden opgeschrikt door de aardschokken als gevolg van de aardbeving op Lombok (alweer). Het duurde dit keer vrij lang en omdat wij in de open lucht waren, schrokken wij dit keer niet zo erg als de eerste keer. Daarna zijn we gaan lunchen, terwijl wij daar zaten realiseerden wij ons wel heel goed dat het best bizar is, dat het leven hier gewoon doorgaat, terwijl wij op Lombok keken, waar het een en al dood en verderf is. De mensen daar staan er overigens niet lang bij stil en er zijn al berichten binnen gekomen dat de overheid vanuit Jakarta het ziet als een lokaal probleem en het niet nodig vindt om bij te springen………
Na de lunch zijn we gaan douchen en de koffers gaan inpakken. Om vier uur werden wij weer opgehaald en naar de luchthaven van Denpassar gebracht. Vanuit Denpassar zijn we naar Jakarta gevlogen, om van daaruit weer naar Schiphol te vliegen. De vlucht ging best soepel, ondanks dat wij weer het genoegen hadden om de hele vlucht naar een jankend en krijsend kind te moeten luisteren. Gelukkig bestaan er oordoppen!!!
Wij danken jullie allemaal voor de leuke en lieve berichten die wij tijdens onze reis, maar vooral tijdens de eerste (voor ons dan) aardbeving mochten ontvangen. Toch
fijn te weten dat er dan zoveel mensen met ons meeleven. En bedankt voor alle reacties die wij verder op onze fantastische reis mochten ontvangen. Leuk dat jullie met ons mee wilden reizen!!
Heel veel liefs en tot de volgende keer,
Fred & Nori
Lembongan
Het is vandaag nationale Onafhankelijkheidsdag. De afgelopen maand hebben wij genoeg scholen en clubs zien oefenen voor deze dag. Keurig marcherend door de straten. Maar hier op Lembongan is er niets, maar dan ook helemaal niets van te merken. Winkels en restaurants zijn gewoon open. Het is alweer de laatste hele dag op dit kleine eilandje van acht vierkante kilometer. Het heeft ook maar 5000 inwoners en valt onder het regentschap Klungklung van Bali. Tevens maakt ook dit eiland deel uit van de Kleine Soenda-eilanden.
Wij hebben hier veel geluierd, gezwommen en gewandeld, maar vooral die oh, zo mooie reuzenmanta’s, ook wel duivelsroggen genoemd gezien. Deze schatjes kunnen wel zo’n 9 meter worden en een baby is bij de geboorte al 1,2 meter breed. Het gewicht kan wel zo’n 3000 kg! bedragen voor een volwassen manta. In het water zijn ze wel groot, maar dat ze zo groot en zwaar zijn kan je je dan niet voorstellen. Toen ik dit opzocht en aan Fred vroeg wat hij dacht wat deze roggen wogen, zei hij: 45 kg ?.
We hebben in ieder geval genoten toen we met hen mochten zwemmen en zij zo sierlijk met ons mee zwommen. Op deze dag hebben wij ook nog het genoegen gehad een school dolfijnen te zien, terwijl die in de reisgidsen niet genoemd worden en waarvan gezegd wordt dat je dan toch echt naar Lovina moet om hen te zien………
Verder is er hier op het eiland niet zo heel veel te doen, het bestaat hier voornamelijk uit snorkelen en zwemmen, wat wij dan ook gedaan hebben. Daarnaast lekker gegeten en gedronken en op z’n tijd een cocktail, vakantie vieren noemen ze dat geloof ik, hihi. Morgen gaan we dus weer verder naar Bali, wij worden om 10 uur opgehaald en de boot gaat om 11 uur, dan nog een stukje rijden naar ons hotel in Sanur. Ben benieuwd wat Fred nu weer bedacht heeft……
Liefs,
Fred & Nori
Sidemen
Nadat we eergisteren in het donker waren aangekomen en toen alleen onze kamer konden bewonderen, die overigens weer prachtig versierd was met bloemen en de inmiddels bekende zwanen van de handdoeken, konden we gisteren bij daglicht zien waar wij terecht gekomen waren. De reisgids die spreekt over een van de mooiste streken van Bali heeft niet gelogen! Wat is het hier mooi! Vanaf ons terras kijken we zo op de majestueuze berg de Mount Agung en op berghellingen met de rijstterrassen en op de plantages met mais, peper en kruidnagel. Het is echt adembenemend mooi!! We zouden om 9 uur opgehaald worden door onze gids die ons mee zou nemen voor een wandeling door al dit moois. Keurig om 9 uur kwam Madé, ja weer een….. ons ophalen. Volgens mij heb ik al een keer uitgelegd dat Madé tweede betekent en dat wanneer het vierde kind is geboren men gewoon weer bij 1 begint, dus is het niet gek dat we nu de zoveelste Madé tegenkomen. Wij hebben begrepen dat zij ook meestal nog wel een tweede naam hebben omdat ouders anders knettergek zouden worden wanneer er meerdere kinderen antwoord geven wanneer een Putu, Madé, Komang of Katut geroepen wordt.
De wandeling door de rijstvelden was een soort survival of the fittest! We moesten riviertjes oversteken, waar onze poezelige Europese voetjes niet op zijn berekend. Onze gids moest erg lachen om onze gezichten toen wij af en toe op een best wat scherpe steen stonden, maar we hebben ons niet laten kennen en zijn dapper door gegaan! Daarna heb ik mezelf nog een keer moeten overwinnen toen we op onze blote voeten naar het volgende riviertje liepen, dwars door de rijstvelden, modder en weet ik wat er nog meer door mijn tenen kroop en dan te bedenken dat ik thuis niet eens met blote handen in de aarde ga…….. Gelukkig mochten wij na het tweede riviertje de schoenen weer aan. En Madé had gelijk: onze voetjes voelden aan alsof zij net een massage achter de rug hadden, maar toch ben ik niet van plan dit nog heel vaak te herhalen!
Onderweg ook nog een stop gehad bij een familie thuis waar er behalve een warme kop thee ook allerlei lekkernijen zoals ondé ondé, kwee lapis, dodol en nog iets van cassave, waarvan ik de naam ben vergeten voor ons klaar stond. Na dit alles konden wij er weer tegenaan en zijn we terug naar het hotel gelopen. ’s Middags lekker zwemmen en naar de massage. ’s Avond eten bij de buren: Warung Radha, daar hadden we namelijk gezien dat ze cocktails hadden en wij vonden dat we die wel hadden verdiend hihi. Moe maar voldaan ons bedje weer in.
Vandaag moesten we weer wat vroeger op omdat we om 8 uur opgehaald zouden worden en ook nu hadden we weer te maken met een tweede kind, maar die noemde zich geen Madé, maar Gedé wat een beetje hetzelfde wordt uitgesproken maar ook hetzelfde betekent als Madé. Met hem zijn we naar de Pasar Galiran gereden, daar hebben we inkopen gedaan voor de kookcursus die we vandaag gaan krijgen bij een Balinese familie thuis en waarbij we dan leren hoe wij authentiek Balinese gerechten moeten maken. Bij de familie aangekomen, kregen we eerst een zegening door een bloem die door Wajang achter ons oor werd gezet en na een kopje thee, kregen we eerst uitleg over de verschillende kruiden en ingrediënten. Gelukkig herkende ik een heleboel en konden wij de proeve doordat wij de ingrediënten bij elkaar in een aparte rieten schaal moesten doen goed doorstaan. Er waren niet veel ingrediënten bij die ik thuis niet gebruikt, dus dat was en makkie! Alleen de hoeveelheid die verschilt nogal met thuis. Doe ik thuis zeg maar 5 knoflooktenen in een gerecht, dan gaan er hier met gemak 10 tenen in. Toch wordt de smaak door de overige ingrediënten weer wat geneutraliseerd, want het is zeker geen overheersende smaak. Wij hebben vandaag ayam betutu ala ayu, kuab balung, pepes ikan, tempé goreng en pisang goreng gemaakt. Alle ingrediënten werden met de hand gehakt en of in de vijzel gewreven en er kwam geen keukenmachine aan te pas. De pepes ikan werd gemaakt met tonijn en nadat we deze boemboe klaar hadden, moesten de stukjes tonijn op een stukje salem blad wat weer op bananenblad lag worden gedaan en dan ingerold en vast gemaakt met prikkers, dan werd het gestoomd en als laatste nog wat geroosterd. Het was allemaal super lekker en we hebben dan ook met z’n allen lekker zitten genieten! Hierna was het weer een uurtje terug rijden naar het hotel en verder hebben we vandaag niet zo heel veel meer gedaan. Beetje gelezen, weer bij warung Radha gegeten en genoten van het mooie uitzicht. Morgen gaan we dit plekje weer verlaten dus ik ben benieuwd waar wij dan weer terechtkomen.
Liefs
Fred & Nori
Tempels en shoppen
Vandaag mochten we rustig aan doen want we zouden ook nu pas weer om 9 uur worden opgehaald. Wij hoopten dat Madé ons zou komen ophalen want de rit maar Permutaran met hem was erg goed bevallen. Wij konden dan ook ons geluk niet op toen dit inderdaad het geval bleek te zijn. Hij wist ook nog precies wat we vorige keer hadden bezichtigd en welke wensen we nog hadden voor de souvenirs. Als eerste zijn we gestopt bij de subaktempel Pura Beji, een tempel opgedragen aan de rijstgodin Sri Dewi. Deze tempel wordt geïdentificeerd als moedertempel van alle subaksystemen op het eiland Bali. De Subak is een non-profitorganisatie van boeren in een bepaalde streek. Zij worden gekozen door de bevolking en bepalen wanneer de rijst mag worden geoogst en geplant. Door deze samenwerking van boeren ontstond er op een gegeven moment een overschot aan rijst wat toen voor de export gebruikt kon worden. Zo werd een ieder er beter van. Deze Subaks bestaan nog steeds. Dewi Sri is de vrouw van Vishnu en zij staat symbool voor alles wat mooi en goed is, daarom is zij gekozen als rijstgodin. Het tempeltje is naar zij zeggen tussen de 200-300 jaar oud. Het was echt een heel lief tempeltje om te zien, maar helaas heeft het ook hier en daar te lijden gehad van de laatste aardbeving op Lombok. Maar er moet eerst weer een geschikte dag gekozen worden om een en ander te herstellen. Bij deze tempel hadden wij ook het geluk eenbruidspaar tegen te komen wat hier foto’s aan het maken was en zij waren ook nog eens gekleed in mijn favoriete kleur! Geweldig om te zien hoe mooi zij waren aangekleed.
Na dit bezoek zijn we doorgereden naar de Banjar Tega warmwaterbronnen. Dit water bevat zwavel en is lekker warm. Waar wij al bang voor waren werd bewaarheid, het was een soort van kermisattractie geworden, wat niet meer aan bronnen deed denken, maar meer aan een warm zwembad met groen water. Wij zijn dan ook verder niet het water ingegaan, maar hebben een beetje rondgekeken en zijn gauw weer verder gegaan. In het straatje met winkeltjes heb ik me nog laten verleiden tot de aankoop van nog een roze sarong en een roomwitte kebaya en voor Fred twee mooie blouses.
Toen wij daarna een stukje verder reden zagen wij in het dorpje Banjar een pindakoekjes werkplaats, Madé vroeg of wij even wilden gaan kijken en dat wilden wij natuurlijk wel. Grappig om te zien hoe deze koekjes (keripik) van pinda’s en/of sojabonen worden gemaakt. Eerst worden de pinda’s en sojabonen geweekt en gekookt, dan wordt het beslag gemaakt en worden zij door een groep vrouwen als een soort van vijf in de pan vast voorgebakken. In grote rieten “schalen” gedaan en dan naar de mevrouw gebracht die het geheel in een enorme wadjan mag afbakken. Natuurlijk hebben wij deze koekjes geproefd en het was werkelijk enna (heerlijk)!
Daarna zijn we naar de Pura Ulun Danu Batur gereden. In deze tempel was goed te zien dat het voor de Hindoes een belangrijke dag was, namelijk Dark Moon. Op deze dag moet er van alles en nog wat met de hele familie worden geofferd om de goden gunstig te stemmen en sombere gedachten te verdrijven. Daarna worden een groot deel van de offers met de gehele familie opgegeten. Wij hebben begrepen dat de bloemetjes dan zo’n beetje blijven liggen, maar dat fruit, drinken, rijst en de groenten worden gedeeld. Deze tempel is een van de belangrijkste tempels op Bali omdat het een associatie heeft met het Bartumeer, dat door een serie van ondergrondse bronnen het irrigatiesysteem van Gianyar en Bangli van water voorziet. Van een afstand is het silhouet van de tempel op de rand van de krater te zien. Deze tempel is gewijd aan Ida Betari Dewi Ulun Danu en dat is weer de godin van het Batumeer. Gelovigen uit heel Bali komen hier offeren. Buiten de prachtige beelden en bewerkte poorten, waren wij vooral onder de indruk van al die mensen die hier geduldig op hun knietjes bij iedere meru of tempeltje offeren. Het respect wat deze tempelgodin heeft gekregen van de bevolking heeft zij te danken aan de gebeurtenissen in de geschiedenis van deze tempel. Zo bleef de tempel bij de eruptie in 1917 gespaard terwijl de lavastromen vlak voor de deuren stopte. Bij beide tempels moesten wij een sarong aan, ook al had ik een lange broek aan, dus jullie begrijpen we liepen weer lekker voor joker!
In de regio Ubud zijn we gestopt bij de Buddah to Buddah factory. Daar hebben we gezien hoe deze prachtige sieraden worden gemaakt en hebben we elkaar een mooie armband cadeau gedaan als herinnering aan deze fantastische huwelijksreis. Van Fred heb ook er ook nog eens een ketting met roze steen bij gekregen?. Als laatste zijn we in Ubud naar een houtsnijwerkplaats gegaan en daar hebben van een deel van het geld wat we voor ons trouwen hebben gekregen een prachtig mahonie houten beeld gekocht. Het stelt Brahma en zijn vrouw Saraswati voor. Zij worden ook wel de Romeo en Julia genoemd. Zo grappig dat Madé ons dit vertelde want dat wisten wij op het moment van aankoop niet. Wij vonden het gewoon een mooi beeld! Daarna zijn we naar ons hotel gereden, het Teras Bali in Sidemen op de flanken van (de actieve) vulkaan Mount Agun tussen de rijstvelden. Onderweg hebben wij nog meer schade van de aardbeving op Lombok gezien en we hopen toch echt dat er nu niets meer komt, want we zitten nu weer in de tweede ring rondom het episch centrum en niet meer zoals de afgelopen dagen in de derde ring. Morgen maar eens de omgeving ontdekken, want het is best gek om in het donker aan te komen en niet te weten waar we ons bevinden.
Bai bai,
Fred & Nori
Permutaran
Na het ontbijt werden we om 9 uur opgehaald om naar het nationale park van west Bali te gaan (Bali Barat). We zouden ook gaan snorkelen bij het bekende eilandje Menjangan. Vrijwel iedereen die dit stukje Bali bezoekt gaat hier snorkelen. Nu geven de Indonesiërs El Nino de schuld van de slechte staat van het koraal, maar ik kan uit zeer betrouwbare bron melden dat de gidsen die de toeristen naar deze snorkelplaatsen brengen ook niet al te zachtzinnig omgaan met het koraal. Daar waar wij denken: voetjes omhoog en hier vooral niet gaan staan, gaan zij er gewoon bovenop staan. Toch probeert men hier door kooiconstructies die gemaakt zijn van lokale materialen en door middel van elektriciteit het koraal weer versneld aan te laten groeien. Het rif groeit op deze manier vijf keer sneller aan dan vroeger. De vissen die wij hier gezien hebben waren prachtig. We hadden zelfs het genoegen om een schildpad weg te mogen zien zwemmen. Na het snorkelen hebben we lekker gedoucht en toen was het alweer tijd voor de massage. Dit keer een voetmassage en een pedicure. Heerlijk, maar oh, wat kan die voetreflexie toch gemeen zeer doen, toch hebben we geen kik gegeven en na afloop voelden wij de vermoeidheid uit onze benen trekken. Daarna heerlijk gegeten bij Ode, een restaurantje aan de overkant van het hotel. We namen de lokale specialiteiten die echt lekker pittig waren en goed smaakten! Om het geheel af te maken hebben we nog een heerlijke cocktail, de Green Cooler, genomen bij de lounge bar. Daarna moe maar voldaan ons bedje in.
Geen wekker gezet, maar hier vind de imam het weer nodig om ons op een onchristelijke tijd wakker te bleren (of ben ik nu heel oneerbiedig)? Maar, jee, wat “zingt” die man vals, ik hoop niet dat die ooit mee gaan doen aan Idols of zo. Dus toch weer vroeg naar het ontbijt, om daarna plaats te nemen op de duo ligbedden voorzien van een dik matras en dan met het geklots van de zee op de achtergrond is in slaap vallen niet heel moeilijk. Om 2 uur hebben we het lijf een scrub en een anti-zonnebrand behandeling laten geven en om vier uur ben ik met Erma, een meisje wat hier werkt op pad gegaan om een witte kebaya en hopelijk een roze sarong te gaan scoren. Ik achterop de scooter bij Erma en zo gingen we op pad. De eerste zaak die had mijn maat niet en was uitsluitend gebouwd op die hele kleine tengere Indoneesjes…… Gelukkig had de tweede zaak wel mijn maat en ook een prachtige handgeborduurde roze sarong behoorde tot hun assortiment. Ik dus helemaal blij de winkel weer uit. Daarna nog bij Erma haar familie op bezoek geweest en natuurlijk kreeg ik daar meteen iets te eten aangeboden. Kennis gemaakt met haar moeder, broertjes en zusjes, de puppies en ander beestenspul wat er over het erf loopt. Heel leuk! Na het eten (ze vonden natuurlijk dat ik te weinig had gegeten, maar ja ik wil straks ook nog gezellig met Fred eten) weer terug naar het hotel. Mijn aankopen geshowd en toen zijn we zo’n heerlijke green cooler gaan halen. Nadat we deze op hadden zijn we weer naar het restaurantje aan de overkant gegaan, maar helaas viel het allemaal tegen. We bestelden een witte wijn en kregen een rode, toen het niet lukte om toch die witte wijn te bestellen hebben we het maar zo gelaten en zijn aan het water gegaan. Het eten viel ten opzichte van gisteren ook wat tegen. Het was niet vies, maar daar is het dan ook mee gezegd. Toen hebben we nog maar zo’n lekkere cocktail gehaald. Zo gaan we weer onder de klamboe en morgen gaan we verder naar Sidemen.
Bai bai,
Fred & Nori
Een reisdag met prachtige stops
Vanmorgen werden we om 9 uur opgehaald bij Taman Villa Blayu. Het zou een reisdag worden met een aantal prachtige stops. De eerste stop was bij de Taman Ayun tempel wat grote tuin betekent. De tempel is omgeven door een gracht, welke in de Hindoewereld de grote zee symboliseert. De meru-torens stellen de bergen voor, de woonplaats van de goden. De hoogste Meru, die met elf etages, symboliseert de berg Gunung Batukau. Men denkt hier dat de Pura Taman Ayun gelegen is op een as die de bergen met de zee verbindt, zorg draagt voor de harmonieuze circulatie van water van de bergen van Bali naar de rijstvelden, vervolgens naar zee en dan weer terug naar de bergen. De tempel stamt uit 1737 en werd in 1937 gerestaureerd.
We zijn ook nog gestopt in Mengwi bij een traditionele parasol (payung) maker, die ons heeft laten zien hoe hij deze met de hand maakt. Prachtig en wat een secuur werkje! Natuurlijk hebben we die daar ook gekocht. Heel wat mooier dan in zo'n souvenirwinkel. Even verderop zagen we toen een ceremonie waar deze parasols gebruikt werden. Een grote familie ging op bezoek bij de eigen tempel, maar eerst moest er van alles en nog wat door de priesters worden gezegend. Heel indrukwekkend en sereen om te zien. Aan het eind ging met in een lange rij onder het kabaal van de gamalan, deze reed op een karretje vol met mannetjes die op de verschillende gongs sloegen met de stoet mee, richting de familietempel.
De 2e stop was bij de Unesco World Heritage Jatiluw Rijstvelden. Werkelijk een prachtig gezicht deze terrassen vol met rijst. Men was hier druk bezig de jonge rijst te planten, andere terrassen te ploegen al dan niet met een karbouw of met een zoals de Indonees hier zelf zegt met een elektrische karbouw. Hier ook nog even de “Volendammer” uitgehangen door net als de harde werkers daar met een juk vol met rijst en een rijsthoed op, op de foto te gaan. Werkelijk geen gezicht! Maar lol hadden we. Deze rijstvelden zijn de enige ter wereld die drie oogsten per jaar kennen.
De volgende stop was bij de bij iedereen wel bekende tempel de Ulun Danu. Deze staat vaak afgebeeld op de reisgidsen. Hier zagen we weer vele toeristen, om deze na ons rondje om de prachtige tempel weer gauw achter ons te laten omdat wij richting het noorden gaan en daar komen nu eenmaal wat minder toeristen.
De volgende stop was bij het boeddhistische klooster Brahma Vihara Arama en is ongeveer 30 jaar geleden gebouwd door een lokale inwoner. De Vihara ligt op een kleine heuvel met een wijds uitzicht richting de zee. Het bestaat uit verschillende gebouwen op verschillende niveaus die met elkaar in verbinding staan door trappen. Deze trappen hebben weer een symbolische betekenis. Er zijn twee trappen die van noord naar zuid lopen en drie trappen die van oost naarwest lopen. Op elke trede staat een tekst geschreven. De trap met 15 treden symboliseert met elke trede een stap om een wijs man te worden, bijvoorbeeld trede 3: ga bewust om met voedsel en eet en drink niet meer dan dat je nodig hebt. Of trede 9 is ook een mooie: probeer goed te denken, te spreken en goed te doen. De meest westelijke trap symboliseert de 16 manieren van begrijpen/inzien. De laagste trede begint met het begrijpen van het verschil tussen oorzaak en resultaat en de hoogste trede met het inzien van je negatieve mentaliteit en het zien weggaan ervan. Mooi toch? Wat ook heel bijzonder was, is dat men hier een mini Borobudur gebouwd heeft. Men noemt het hier dan ook de Borobudur van Bali en ze zeggen er zelfs gekscherend bij dat als je deze gezien hebt, je niet meer naar de echte op Java hoeft.
Daarna zijn we doorgereden naar ons hotel voor de komende drie nachten. Het Adi Assri Beach Resort en Spa. Weer een prachtig paradijsje, dus wij houden het hier wel drie nachten vol ?. We zijn vroeg gaan eten omdat wij de lunch hadden overgeslagen omdat we anders niet al het moois konden gaan zien wat wij nu gezien hebben. Lekker met de voetjes in het zand van het strand en uitzicht op zee, sateetje en biertje. Wie doet ons wat. Na het eten hebben we ons bij de plaatselijke spa onder handen laten nemen en oh wat deed het lijf weer zeer na de fietstocht van gisteren door de rijstvelden….. Zo meteen gaan we heerlijk slapen want we zijn vandaag ongeveer van 9 tot 21 uur onder de pannen geweest en nu best wel moe.
Liefs,
Fred & Nori
Weerzien met Tanah Lot
In de eerste instantie een rustig dagje, lekker aan het zwembad geluierd. Maar om 15.00 uur moest ik klaar staan en bleek Fred een fietstochtje geregeld te hebben langs de sawa’s en door de dorpjes naar Tanah Lot, een van de belangrijke tempelcomplexen hier op Bali. Het zou voor ons een weerzien worden, want in 2012 zijn we hier toen wij de reis naar de kleine Sunda eilanden maakte ook al geweest. Toen zijn we ook naar de Gilli-eilanden geweest en gelukkig hebben we daar toen prachtig gesnorkeld en o.a. zeeschildpadden gezien. We boffen dat we het nu niet meer op ons programma hebben staan, want als we de nieuwsberichten hier mogen geloven is het er niet best. Onderweg heeft de gids het een en ander uitgelegd over het Balinese leven. Zo speelt de driedeling een belangrijke rol in het leven van de Balinees. Zij geloven o.a. dat het heelal in drie lagen is opgebouwd: de hemel (suarga) daar ga je heen na je dood, het midden is de wereld van de mens (buwah) en onder deze wereld ligt de hel (neraka) waar de geest van de mens wordt gestraft voor zijn misdragingen. Wanneer er iemand dood gaat is er dan ook geen sprake van verdriet, want zij zien het lichaam slechts als een omhulsel voor de geest. Een baby wordt gekoesterd, want dat is een nieuwe geest die op de aarde komt en een oudere wordt gerespecteerd omdat die geest bijna terug gaat. En de mens daar tussen in??? Geen idee….. dat werd ons niet duidelijk. Ook het huis van de Balinees wordt gezien als een levend iets en wordt zorgvuldig gebouwd volgens allerlei ingewikkelde regels, zo wordt de buitenmuur bepaald met de lengte van de uitgestrekte armen van de eigenaar en de afstand van elleboog tot de uitgestrekte duim. De basis afmetingen hebben weer te maken met de lengte en breedte van de eigenaar zijn voet en als het geheel klaar is moet een priester het huis met allerlei gebeden tot leven brengen. Het lichaam van de mens bestaat ook uit drie delen: hoofd, romp en ledematen en zo is de driedeling weer compleet. Tijdens ons fietstochtje zijn we ook nog naar een dakpannenfabriekje geweest. Hier worden de dakpannen met de hand gemaakt van klei. Een zwaar werkje wat door 1 man en 1 vrouw wordt gedaan en wat zo’n 500 dakpannen per dag oplevert. Het was een prachtige tocht, al dachten onze billen en handen daar anders over, want door de regenval van de afgelopen nachten, was het vaak glibberen en glijden over de smalle paadjes tussen de sawa’s door. Maar we hadden het niet willen missen. Bij de zeetempel Tanah Lot aangekomen, bleek men toch iets te hebben gedaan aan de toeristen die er zes jaar geleden nog overheen liepen. Nu kon je het tempelcomplex slechts vanachter een hek bewonderen en mocht je er niet meer overheen lopen (beter zo). Misschien dat er dan over een aantal jaren nog iets te bewonderen valt. De zonsondergang hebben we zes jaar geleden mooier gezien, omdat het nu toch wat bewolkt was en de mooie rode zon er maar een klein streepje doorheen kon komen. Toen het donker was kwam een busje ons ophalen en werden de fietsen op een klein vrachtautootje gezet. Terug bij het hotel hadden wij honger als een paard en zijn we eerst gaan eten. Gelukkig had men boodschappen gedaan en konden wij weer een flesje wijn bestellen. Na het eten heerlijk allebei in het grote roze bad gelegen met de kwakende kikkers om ons heen. Nu zitten we allebei behoorlijk rozig op onze veranda met een kopje koffie en gaan we zo maar eens ons bedje opzoeken, want we zijn best moe en morgen gaan we dit paradijsje alweer verlaten om naar Pemutaran te gaan.
Selamat tidur,
Fred & Nori
Een rustig dagje in Blayu
Na een relatief rustige nacht, want je slaapt toch iets onrustiger na het gebeurde, zijn we vanmorgen voor het ontbijt eerst een rondje gaan maken over de vlakbij gelegen sawa. Het ochtendlicht was prachtig en we hebben natuurlijk weer veel te veel foto’s gemaakt. Na het ontbijt een rondje gemaakt door het dorpje Blayu, waar wij weer zo’n beetje de enige toeristen waren. Ook hier weer vriendelijke mensen die blij verrast antwoorden op ons selamat pagi (goedemorgen) en apa kabar (hoe gaat het), schoolkinderen in uniform die een handje komen geven en een paar woorden Engels willen oefenen, maar meestal niet verder komen dat hello en how are you….. Hallo is trouwens in het Indonesisch gewoon hey of hallo…… lekker makkelijk dus. Ook nog even over een overdekte markt gelopen waar de verse groenten en offermandjes met bloemetjes te koop waren. Heerlijk al die verschillende geuren van kruiden en bloemen.
Na de wandeling zijn we lekker bij het zwembad gaan liggen en heeft Fred zo’n beetje alle nieuwspagina’s die er te vinden waren over Lombok en de aardbeving gelezen en voorgelezen. Het gaat je toch niet geheel in de koude kleren zitten om zoiets mee te maken. We proberen ons steeds voor te stellen hoe het met de mensen die huis en haard kwijt zijn gaat. Ook het verhaal van de Nederlander die een kinderhuis met 80 kinderen heeft en die nu dakloos zijn is hartverscheurend! Bij ons is het vandaag in ieder geval rustig gebleven en hebben we na de twee schokken van gisteren geen last meer gehad. In ieder geval iedereen bedankt voor alle lieve en meelevende berichtjes die wij op Facebook, Whatsapp of via deze site mochten ontvangen!
Vandaag had Fred nog wat verrassingen in petto: een heerlijke ayurvedische massage en daarna een romantisch diner met kaarslicht en een heuse Balinese rijsttafel, prachtig opgemaakt in een hoge schaal en ieder gerechtje in een apart “bootje” van bananenblad. Echt een lust voor het oog! Grappig is wel dat wij vanmiddag bij de lunch een flesje wijn hadden besteld, maar dat dat vanavond niet meer kon omdat de wijn op was. Dus hebben we er maar een gin-tonic bij genomen, ook heel erg lekker! Al met al een lekker rustig dagje en ik kijk al uit naar morgen. Wat we dan gaan doen? Geen idee……..
Groetjes,
Fred & Nori
