Hallo allemaal,

Na een aantal dagen in de rimboe door te hebben gebracht zijn, we dan nu weer terug gekeerd in de bewoonde wereld.

Zaterdag 4 augustus jl. zijn we al om half 7 s-morgens op pad gegaan om tegen de middag aan te komen in Ruteng, waar we bij een prachtige missiepost van onze lunch hebben genoten.

Vanaf daar zijn we overgestapt in een truck met houten bankjes die de steile wegen die we moesten begaan aan zou kunnen. Na flink door elkaar te zijn geschud zijn we tegen de avond aangekomen op een super idyllisch plekje in Denge. Onze verblijfplaats lag midden in de rijstvelden. Daar hebben we heerlijk buiten gegeten en daarna zijn we ons bedje op gaan zoeken want we waren behoorlijk moe.

Na de volgende ochtend weer een ontbijtje van rijst met ei en een kopje thee te hebben genuttigd konden we gaan ontdekken op wat voor prachtig plekje we zaten. Mooie foto's gemaakt, al moeten we ons vanaf nu behelpen met de kleine camera, want de spiegelreflex heeft het begeven. Nou ja, de lens dan, maar een andere lens hebben we niet bij ons.

Weer de truck in en na ruim een half uur werden we afgezet, omdat de weg daar niet meer verder ging. Het serieuze deel van de reis ging nu beginnen, namelijk de trekking door het Manggarai-gebied.

Ons eindpunt voor die dag was een prachtig traditioneel dorpje genaamd Wae Rebo. Het was een bijna onmogelijke klim er naar toe (we moesten ruim 700 meter stijgen), maar oh, wat was het daar prachtig. We hebben met zijn allen geslapen in 1 zo'n grote hut als waar deze bevolkingsgroep al eeuwen lang in woont. Dat houdt in dat de mannen en de vrouwen gescheiden moeten slapen. Je moet je dan voorstellen dat het 1 grote ronde ruimte is, waarvan er ongeveer op een kwart daarvan matten naast elkaar liggen, daar zit de ingang dan tussen en dan weer ongeveer een kwart van de ruimte waar matten langs de kant liggen. Aan de ene kant dus de vrouwen en aan de andere kant de mannen. Nu was het zo dat er ongeveer 8 slaapplaatsen aan elke kant waren en er waren 10 mannen en 6 vrouwen, dus jullie begrijpen vast dat Fred zich o.a. heeft opgeofferd om dan toch maar bij de vrouwen te komen slapen ;-)

Het leven is daar verder super eenvoudig. De vrouwen houden zich zo ongeveer de hele dag bezig met koken en dan mannen lummelen wat rond en letten ook wel op de kleintjes. Echt heel grappig om te zien, dat men daar totaal geen stress of wat dan ook heeft.

De volgende ochtend begonnen de vrouwen al om kwart over 4 met koken. Want tja wij moesten weer zo nodig om half 8 vertrekken, dus voor dat al die rijst weer gekookt was en de groenten gewassen en de casavechips gebakken, daar gaat natuurlijk wel een poosje overheen.

Maar goed wij dus weer op de afgesproken tijd op pad. Eerst weer een stuk stijgen, dus uiteindelijk stonden we op zo'n 1.400 meter. Toen weer langs steile afgronden en berghellingen om uiteindelijk weer de bewoonde wereld te bereiken. Wat was ik blij met onze drager, Vitalis, die me op alle moeilijke stukken vaderlijk bij de hand nam en me er doorheen loodste. Aan het eind van de trekking stond zo ongeveer de hele bevolking van Nandong ons heeft ingehaald alsof we de vierdaagse hadden gelopen.

Na een kopje thee en versgebakken pisang goreng, mochten we weer plaats nemen in de truck en zijn we al hobbelend weer verder gegaan om na ruim 5 uur te eindigen in Labuan Bajo. Nu zitten we in de Bajo Komondo Eco Lodge en hebben we werkelijk een prachtige kamer, met airco, maar niet geheel onbelangrijk een warme douche. Nadat we de spullen hebben uitgepakt, heerlijk die douche genomen en tjee, wat kwam er een vuil van ons af. Want daarboven hadden we alleen een mandi-kamer met ijs- en ijskoud water. We hebben ons daarom daar maar even gered met de vochtige doekjes, net zoals de rest van de groep.

Net weer heerlijk gegeten en alle leeggelopen apparaten zoals de telefoon weer aan de opladers gelegd, want daarboven konden we natuurlijk niets opladen. Nu moe maar voldaan ons bedje in.

Welterusten allemaal!

Liefs,

Fred & Nori