op zaterdag 11 augustus jl. Het was weer eens vroeg dag...

Om 6 uur ging het wekkertje en om kwart voor 7 zaten we weer aan het ontbijt en om half 8 weer present in de bus. Even buiten Bima hebben we de zoutvelden bewonderd en er tussendoor gelopen. Weer heel bijzonder om te zien hoe mensen de hele dag bezig kunnen zijn met het bij elkaar schrapen van zout. Daar denk je toch niet bij na als je in de keuken het zout over de piepers strooit.

Vandaar uit verder naar Dorokempo waar we op een mooi plekje aan zee onze meegebrachte lunch konden nuttigen. Het geluid van de zee op de achtergrond blijft toch altijd leuk!

Onderweg naar Sumbawa Besar nog een tussenstop gemaakt in Labuan Jambu een vissersdorpje met traditionele huizen op palen. De vis werd overal te drogen gelegd. De inwoners leven er super eenvoudig, maar wat zijn ze lief! In verschillende huizen mochten we even een kijkje komen nemen en als tegenprestatie wilden zij dan graag met het gezin of alleen met een kind op de foto..... nou aan die wens gaven we maar al te graag gehoor en we hebben dan ook heel wat mooie plaatjes geschoten.

In de namiddag aangekomen bij de cottages van het Kencana Beach Hotel in Sumbawa Besar. We hebben een huisje wat er aan de buitenkant bijzonder schattig uitziet (de facebookers hebben hier al van kunnen meegenieten) maar aan de binnenkant net zo Indonesisch is ingericht als wat wij tot nu toe hebben mogen aanschouwen. Bijzonder Spartaans dus. Onze eigen klamboe bleek geen overbodige luxe, die hebben we gelukkig ook weer niet voor niets meegenomen.

De volgende ochtend (zondag 11 augustus) zijn we met het busje wat we hadden geregeld bij het hotel, met z'n vijven op pad gegaan (Jolanda, Tonny, Peter, Fred en ik). Eerst naar de lokale markt en dat was weer een hele belevenis. Er was geen logica in te ontdekken, de vis lag bij de juweliersstalletjes vol met goud, een goudsmid die een ring aan het solderen was, terwijl daarnaast de kop van een haan werd afgesneden om vervolgens te worden geplukt. Dan weer even verderop een stalletje met ik weet niet hoeveel soorten ongebakken kroepoek, in alle kleuren en maten. De diverse soorten vis die we van de week nog hebben zien zwemmen zijn we ook hier op de markt tegengekomen. Bij zo'n viskraam kwam dan ook de geur van trassi (gemalen garnalen, maar zo onontbeerlijk in de Indonesische keuken) je al tegemoet. De volgende kraam was er dan weer een met kruiden waarvan het aroma je neus streelde. Maar al die geuren bij elkaar was toch wel een hele bijzondere ervaring voor smaak- en reukzintuigen.

Na de markt nog het voormalig paleis van de sultan bezocht. Een immens houten gebouw, waar hij nu niet meer woont maar wat alleen nog ter bezichtiging wordt opengesteld. Hij woont nu een een stenen paleis even verderop.

Op de terugwegnaar het hotel nog even gestopt bij een 'kwekerij' van waterspinazie. Dat gebeurd gewoon in de rivier en tussendoor zwemmen dan de kinderen. Het is echter wel allemaal afgebakend met houten paaltjes zodat iedereen kan zien wat zijn perceeltje is.

Nu weer terug in het hotel en Fred, die nogal last had van zijn rug, wordt op dit moment onder handen genomen door de vrouw van de kok die hier ook weer de masseuse is. Ik zit lekker buiten op de veranda mijn verhaal te schrijven en ik heb hem nog niet horen gillen van pijn.

Verder een relaxte middag met een beetje zwemmen en snorkelen.

Ik werd zelf om 20.00 uur door de vrouw van de kok onder handen genomen en heb ook mogen genieten van een onvervalste pijit (traditionele Indonesische massage), omdat ik toevallig zelf het een en ander van pitjit weet kon ik een leuk gesprek met de masseuse voeren (wel met handen en voeten want ze sprak nauwelijks engels)en hebben we wat handgrepenuitgewisseld ;-)

Op maandagochtend (13 augustus) moesten we om 8 uur weer klaar staan bij de bus. We zijn naar de westpunt van Sumbawa gereden om daar met de veerboot naar Lombok te gaan. De veerboot was weer een aparte ervaring. Bij het trapje naar het bovendek stond een bordje dat het alleen voor de crew was, maar wij mochten daar gewoon naar boven. Later bleek dat er geen enkele beveiliging was en dat we dus met gemakt overboord hadden kunnen vallen. Nou is de zee hier lekker warm.... Maar alle gekheid op een stokje er was geen enkele reden tot paniek want het waaide amper.

Na een uurtje varen hebben we weer een eiland achter ons gelaten en zijn we aangekomen op Lombok om drie kwartier later midden tussen de rijst- en tabaksvelden aan te komen in de Green Orry Inn Cottages. Ik zit hier nu buiten in kleermakerszit met een blik op de rijstvelden mijn verhaal voor jullie te tikken. Voor me staat ook een lekkere kop green tea en Fred zit met de e-reader voor zijn neus aan een kop ginger-tea. Nou ik kan jullie vertellen dat de ginger er niet doorheen gevlogen is en dat het niet te vergelijken is met wat wij in een pakje kopen.

Voor nu weet ik even niets meer te vertellen, dus ik zou zeggen tot morgen maar weer, want wij blijven hier twee nachten dus morgen hebben we ook nog internet. Ik zal straks ook weer even proberen om er wat foto's op te zetten.

Liefs,

Fred & Nori