Opgestaan om half 7, vertrek om 8 uur voor een busrit van 6 uur naar de grootste stad in Punjab: Amritsar. We merken duidelijk dat we nu afzakken naar “zeeniveau” want het wordt als maar warmer en vochtiger. We reizen door een tropische, jungle-achtige natuur met veel watervallen. In de bus is het redelijk vol te houden met het hoofd half buiten het raam, maar bij het afzetten van mijn zonnebril barst Nori in lachen uit want mijn hele gezicht is zwart van de vuiligheid. Ook ‘this is incredible India”.

Om 2 uur in de middag rijden we voor het hotel Mango Suites aan de drukke Albert Road. Van buiten ziet het er weer niet uit en ze zijn druk bezig met verbouwingen in de lobby. De kamer is echter zeer ruim, schoon en oohhh wat lekker ….. de airco staat al voor ons aan.

Veel tijd hebben we echter niet om even te acclimatiseren want er staat ons nog een druk programma te wachten. We lunchen in het hotel, erg lekkere Indiase keuken en daarna vertrekken we in een klein busje in de zinderende hitte naar de Waga Border, de grens met Pakistan voor de dagelijkse ceremoniële sluiting van de grenspost. De rit duurt circa 45 minuten en we plakken aan alle kanten. Het is een graad of 42 en de luchtvochtigheid is boven de 80%. Heerlijk zo’n sauna, haha.

We mogen bijna niets meenemen, dus camera, flesje water en onze regencapes in de hand meegevoerd want de lucht is dreigend. In grote groepen worden we langzaam naar de grenspost gedirigeerd. In kleinere groepjes mogen we steeds een stukje verder naar de volgende slagboom. De stemming is uitgelaten. Veel Indiërs zwaaien met vlaggen, hebben de Indiase vlag op hun gezicht getekend en zingen. De controles zijn uitgebreid, vrouwen en mannen worden gescheiden. Bij één van de controles moet ik hemel en aarde bewegen dat ik de regencapes mag behouden, want dat plastic meenemen vinden ze gevaarlijk?? Het lukt me ze te overreden dat ik toch echt geen kwade bedoelingen met het plastic heb. Vervolgens komen we, ja werkelijk waar, in een soort stadion terecht met tribunes. Deze is gelegen tussen de twee grensposten van India en Pakistan en aan Pakistaanse zijde zien we hetzelfde. Daartussen is een hek geplaatst dat fungeert als grens. De Indiase en Pakistaanse vlaggen wapperen en aan de Indiase zijde hangt een groot portret van Gandhi. Het Pakistaanse portret herken ik niet. Ondertussen schalt uit de enorme boxen loeiharde Indiase muziek en rennen Indiase mensen met vlaggen heen en weer. Meisjes dansen op straat, sommige mannen gaan volledig uit hun dak. Het is een waanzinnig tafereel om te aanschouwen. En dat allemaal omdat India en Pakistan op een aantal punten niet door één deur kunnen, onder meer vanwege de Kasjmir-kwestie. Leden van de grensbeveiliging met een enorme rode kam op hun hoofddeksel en broeken met te hoog water staan te controleren. Veel zijn Sikh en hebben mooie baarden en snorren. Aan de ene kant is het een mooi gezicht, aan de andere kant is het te zot voor woorden. Maar dan moet het ergste nog komen. Als de ceremonie echt begint, beginnen de militairen opeens heen en weer te rennen. Sommigen doen denken aan snelwandelaars, anderen halen acrobatieke hoogstandjes uit waarbij de benen in de lucht worden gegooid en de hoofdkammen worden geraakt. Het is echt om te lachen. Sommigen moeten er zelf om lachen. Het publiek vindt het hilarisch en gilt en klapt. Aan Pakistaanse zijde gebeurt zo’n beetje hetzelfde maar dat kunnen we moeilijker zien. Uiteindelijk wordt om 7 uur de grens officieel gesloten voor de nacht. Als laatste zie ik dat de Indiase en Pakistaanse grenswachters wat huppelen en springen, elkaar in een rap tempo de hand schudden en dan wordt in één klap de poort dichtgesmeten. En dat allemaal in een fractie van een seconde. Meesterlijk. Wat een lachwekkende vertoning maar zeer leuk om mee te maken.

Na de ceremonie druipen we letterlijk en figuurlijk af. De hitte is afmattend en we hebben geen draad meer droog aan ons lijf. We verlangen naar een verkoelende douche maar we gaan eerst in Amritsar zelf wat eten. Dat doen we in Crystal Palace midden in het drukke centrum. Tuktuks, riksja’s, vuil, armoe, kruiden, stank en kleuren, kortom het gehele pallet van India gaat aan ons voorbij.

Het eten is heerlijk en ja, het bier smaakt goddelijk. Het lidmaatschap van de Blauwe Knoop hebben we opgezegd. En ooh wat is die airco in het restaurant een zegening.

Moe en voldaan, maar vooral vies nemen we na het eten een tuktuk naar ons hotel en storten we ons onder een heerlijke douche.

Welterusten,