Na het ontbijt blijft het nog een tijd fors doorregenen. Pas rond een uur of drie begint het langzaamaan op te klaren en nemen we opnieuw een tuktuk richting de Gouden Tempel. De oude binnenstad staat volledig onderwater. De wateroverlast biedt ons de mogelijkheid om leuke foto’s te maken en e.e.a. vast te leggen op video. De zon doet zijn best om door de wolken heen te breken en dat lukt aardig. Vergeleken met de zinderende hitte van gisteren is het nu een stuk aangenamer.

In de nabijheid van de tempel laten we ons afzetten bij het monument ter nagedachtenis van het Jallianwalla Bagh-bloedbad. Op 13 april 1919 openden Britse soldaten zonder enige waarschuwing het vuur op circa 20.000 ongewapende mensen die vreedzaam bijeen waren op een door gebouwen ingesloten plein. Er vielen 400 doden en 1.200 gewonden. Het was één van de ergste gruweldaden die de Britten in India hebben begaan. Aanleiding tot dit bloedbad was een wet die de Britten machtigde om iedere Indiër gevangen te nemen die verdacht werd van gezagsondermijning. Nu is het plein een aandoenlijk herinneringspark. In een klein museum liggen ooggetuigenverklaringen, foto’s en krantenartikelen.

Vervolgens gelopen naar het tempelcomplex dat er in de zon nu letterlijke en figuurlijk schitterend bij ligt. We dwalen opnieuw langs het nectarmeer en brengen een bezoek aan de gaarkeuken, Guru-ka-langer (gemeenschappelijke eetzaal). Hier eten dagelijks tot 6.000 pelgrims gratis en voor nop. Het is een fascinerend gezicht hoe in enorme pannen rijst en dal worden voorbereid en hoe de broden worden gebakken. Het personeel is erg uitnodigend en geeft ons alle gelegenheid om het reilen en zeilen te aanschouwen. Overal klinkt het gekletter van borden en bestek en in de grote eetzaal zelf zitten honderden mensen in een rij heerlijk te schransen. Eindelijk een geloof waarbij je direct ziet dat het geld ten goede komt van de allerarmste.

Terug op het tempelplein voltooien we de ronde aan de Parikrama. We bezoeken opnieuw de Gouden Tempel zelf en staan versteld van de toewijding van de gelovigen. We dompelen ons zelf weer onder in het heilige water van het nectarmeer en doen een wens. Ja, in deze omgeving laat je je meevoeren door de toewijding van de gelovigen.

We keren terug naar het hotel met een riksja. Dat is nog een hele toer. Ten eerste weet de riksja-bestuurder niet waar hij naar toe moet al doet hij ons anders geloven. Op iedere straathoek moet hij opnieuw vragen waar Albert Road is. Er wordt druk gebaard maar het resultaat is steeds niet bevredigend. Wij weten het zelf ook niet meer in de wirwar van straten. Uiteindelijk lukt het ons toch het hotel terug te vinden. Een gedeelte van de route voert over een brug en dat kan de arme riksja-bestuurder niet aan, dus dat betekent een stuk lopen naast de riksja over de brug heen. Bij het hotel start de bestuurder opnieuw de onderhandelingen over de prijs. We maken hem duidelijk dat het zijn eigen schuld is dat hij meer heeft moeten fietsen dan gepland, maar dan had hij ook maar niet moeten aangeven bij het instappen dat hij het adres wel wist. Wij houden hem aan de vooraf afgesproken prijs en al mopperend accepteert hij dit uiteindelijk. Typisch iets Aziatisch dit gedoe.

In de lobby komen we Finny, Ton en Luc tegen en we besluiten met z’n vijven te gaan eten in het Grand Legacy. Ook deze tour met de tuktuk gaat niet zonder slag of stoot. De naam van het hotel schijnt inmiddels veranderd te zijn en is nu onderdeel van Golden Tulip. Uiteindelijk weten we ook deze barrière te slechten en kunnen we heerlijk eten in dit wat chiquere hotel. Na het eten nemen we met z’n vijven de tuktuk naar de Gouden Tempel om deze in verlichte staat te zien. Het goud van de tempel is prachtig verlicht en het geheel geeft een feeërieke aanblik. Tegen tienen moet het heilige boek verkast worden van de tempel naar de Akal Takhat. We zien het begin van de ceremonie maar alles gaat in een zeer langzaam tempo en we vrezen dat dit nog enkele uren gaat duren. Niet zo erg, ware het niet dat we morgenochtend om half 4 moeten opstaan voor de treinreis naar Delhi. We besluiten dan ook af te nokken en nemen een tuktuk terug naar het hotel en dit keer weet de bestuurder het hotel wel in enen te vinden.

Op de hotelkamer schrijven we ons reisverhaal bij, wifi-en wat en dan liggen we pas om half 1 in ons bedje. Dat betekent dus maar 3 uurtjes slapen ……………..

Welterusten......