Lieve allemaal,

Vanmorgen konden we voor de verandering eens heerlijk uitslapen. Op ons gemak ontbeten en daarna even een duik in het zwembad genomen. Lekker hoor!

Nadat we ons weer toonbaar hadden gemaakt, lees keurig aangekleed, zijn we het drukke straatje ingelopen en hebben bij ViaVia een overheerlijke cappuccino gescoord. ViaVia hebben we al in Nicaragua en Honduras leren kennen, dit is een franchise onderneming opgezet in 1995 door een paar reizende Belgen en inmiddels in flink wat landen geopend. Deze in Yogja is een van de eerste ViaVia’s. Altijd weer grappig om een ViaVia te zijn en onder het genot van een kopje koffie “aapjes” te kijken…….. want dit is een trefpunt voor veel reizigers.

Na de koffie nog een bananen lassi, nee geen hond, maar een soort milkshake…… en toen weer terug naar ons huisje. Nu buiten wat te hebben gelezen en rustig aan gadaan, was het is zover voor onze trip achter op de brommertjes door Yogja.

Keurig om half 3 stonden de meiden van ViaVia voor het hotel. ViaVia heeft er juist voor gekozen om veel vrouwen in dienst te nemen, zodat zij ook een goede toekomst kunnen hebben.

Het was dus de bedoeling dat wij achterop bij de dames door de stad zouden crossen, met daarbij de nodige stops om van de culinaire dingen van Java te genieten.

Onze eerste stop was bij Bu Ning, dit betekent mevrouw Ning. Het is hier heel normaal dat je meneer of mevrouw met de achternaam van jezelf op je uithangbord zet en daaronder hetgeen je verkoopt. In dit geval dus: Bu Ning, Gado Gado & Lotek, dan de naam van de straat waar je zit: Tamasiswa en dan als laatste van het gebied waar je zit: Pesan Antar en klaar is je uithangbord……

De meiden waar we bij achterop zaten zijn: Amanda (Fred), Ikke (Jolanda), Anni (Tonny) en ik zat bij Tyas.

Terwijl we zo door Yogyakarta reden, zat Tyas met me te kletsen alsof het helemaal niet druk was op de weg. Ze vertelde dat ze vorig jaar is afgestudeerd en dat ze nu gesolliciteerd heeft als docent op een lagere of middelbare school in Borneo (Kalimantan) omdat haar zwager daar ook al docent is en dat haar zus er ook binnenkort gaat werken.

Zoals ik net zei was onze eerste stop bij Bu Ning, Gado Gado & Lotek en daar leerden we hoe we Lotek moesten maken. Ik heb daar een filmpje opgenomen alsof ik de nieuwe Lonny was….. haha voor de jongere lezers onder ons, Lonny is zeg maar de Herman den Blijker van de Indonesische keuken in de zeventiger jaren.

Heerlijk hoor die beide gerechten!!! Daarna door naar de fabriek waar ze Bakpia Pathok maken, dit zijn Javaanse koekjes gevuld met groene erwten, ananas, chocolade, zwarte bonen of kaas. Die met kaas vonden wij het minst lekker en die met groene erwten en chocolade het lekkerst. Van die laatste twee hebben we dan ook een doosje meegekregen, lekker voor als we overmorgen de treinreis gaan maken.

Na de bakpia gingen we naar een stalletje langs de weg, ook wel Jajan Pasar oftewel snackmarkt genoemd. Daar verkochten ze allerlei lekkernijen als lemper, risoles, kwee lapis, pastei en nog meer waar ik de naam niet meer van weet. We mochten zoveel proeven als we zelf wilden en dat deden we dan ook. Tyas dacht me nog even in de maling te nemen door te demonstreren hoe zij de risoles eten; dan neem je eerst een hapje van een chilipeper en dan een hap van de risoles. Dat deed ik dus ook en zij dacht dat de vlammen nu wel mijn oren uit zouden schieten, maar helaas voor haar, thuis eten we ook vrij regelmatig pepers dus hier was niets bijzonder scherps aan voor Fred en mijzelf.

Hierna gingen we naar de Kraton (het gebied rondom het paleis van de Sultan van Yogyakarta) waar een straatje was met allerlei eettentjes met als specialiteit Gudeg. Yogyakarta wordt ook wel de stad van Gudeg genoemd. Wij zijn gestopt bij het eethuisje van Bu Lien. Het hoofbestanddeel hiervan is jonge jackfruit. Dit wordt dagenlang gekookt met allerlei kruiden en gula djawa (bruine suiker). Dit wordt dan gegeten met rijst en erbij kippenpoten en kippenkoppen en dan bedoel ik ook echt de poten en niet de drumsticks of de dijen…… ook de eendeneieren die 5 uur worden gekookt zijn hier een ware specialiteit. Ik weet in ieder geval weer waar ik mijn trauma voor de sambal telor vandaan heb. Gatver…. Ik vind het echt nog steeds niet lekker die groen gekookte eieren……

De laatste stop was op de Alun Alun, bij de zuidkant van het sultan paleis. Hier rijden in het donker allerlei fel verlichte autootjes die omgebouwd zijn tot trapauto voor volwassenen. Compleet met allerlei knipperende kerstverlichting.

Daar hebben we net als de locals op de grond gezeten op een groot veld en genoten van onze Ronde (dit is een soort mierzoete gemberthee, gevuld met pinda’s, brood en andere dingen waarvan ik de naam even ben vergeten).

Toen we dachten dat we alles hadden gehad, kwam Tyas nog met 2 bakjes aanlopen en zei lekker….. na een paar happen beaamden wij dat het inderdaad lekker was en vroegen naar de naam van de wafeltjes…. Toen zei ze weer lekker, dat ging zo even over en weer, wij maar weer uitleggen dat we de naam van het gerecht bedoelden en zij maar weer: “Lekker”….

Uiteindelijk begrepen we dat het gerecht lekker heette………

Hierna hebben de dames en heer ons weer naar het hotel gebracht en hebben wij afscheid genomen. Nog even een kopje koffie aan de overkant gedronken en toen naar de kamer. Toen Fred onder de douche stond werd er op de deur geklopt en werd er door de meisjes van het hotel een kopje thee met iets lekkers gebracht. Wat een service!!! Nu zitten we echt helemaal vol en hoeven dan ook zeker niet meer te eten…. Maar wat was het een geweldige trip!!!!

Tot morgen,

Fred & Nori