Hallo allemaal,

Vandaag hadden we een vrije dag, dus om half 8 op en om 8 uur ontbijten om daarna op pad te gaan. Omdat de temperatuur al best weer hoog was en wij graag naar het Kraton wilden, hebben we besloten de becak te nemen (een soort van fietstaxi, die ook hier al wat gemoderniseerd is en waarbij de fiets soms is vervangen door een brommer). Wij hadden op de heenweg de gemoderniseerde versie en op de terugweg hadden we nog de ouderwetse fietstaxi.

Eenmaal bij het Kraton gekomen, hebben we na het betalen van de entreetickets en de bijdrage voor de camera’s (1.000 IDR per stuk = ca. 70 cent) meteen kennisgemaakt met een oude dame genaamd Titi. Of zij onze gids mocht zijn. Natuurlijk mocht dat, je gunt tenslotte zo’n charmante dame ook een extraatje. Zij vertelde over de geschiedenis van het Kraton, een van de zeven paleizen van de Sultan. Een gedeelte is nog steeds door de Sultan in gebruik en die privévertrekken mogen wij natuurlijk niet zien.

Fred is hier echter 26 jaar geleden met zijn moeder geweest en toen mochten zij op uitnodiging met het reisgezelschap nog bij de Sultan dineren. Voorwaarde was toen wel dat zij zich in de voorgeschreven kleding hesen, dus Fred heeft die avond behoorlijk zitten zweten in zijn zijden pakkie, haha, wat had ik dat graag gezien.....

De eetzaal, het paviljoen waar de optredens zijn, mochten we echter wel bekijken. Dit paviljoen heeft in het midden alle kenmerken van het Hindoeïsme, dan de ring eromheen het Boeddhisme en de buitenste ring de Islam. Bij de Sultanfamilie gelooft men dat er maar 1 god is en niet allemaal verschillende goden, dus vandaar alle geloven in dit paviljoen. Ook mochten wij het wapen van de familie bewonderen met de daarbij behorende betekenis; de horens staan voor Power, de wat puntige oren voor Wisdom en het geheel voor Freedom. In het midden van dit wapen staat dan de naam van de dan regerende Sultan gegraveerd.

Ook zien we foto’s binnen in het paleis van de haardracht van de dames, welke voor mij heel herkenbaar is (ik ben er pas veel later achter gekomen dat mijn moeder een vals stuk haar in haar haar geweven had zitten om net zo’n knot te krijgen als dat wij vandaag op de foto’s hebben gezien. Als kind snapte ik maar niet hoe het kon, dan mijn moeders haar in 1 nacht zo snel kon groeien…..

Ook hebben we gezien dat bij alle foto’s die zij hier maken er niemand lachend op de foto staat, dus ook dat verklaart waarom de familie Voogt altijd zo ernstig kijkt op de familiefoto’s.

Verder in het Kraton veel oorkondes van buitenlandse bezoeken, het bewijs dat de negende Sultan in Leiden en in Haarlem gestudeerd heeft. In het paleis vind je vooral veel over de negende sultan, hij is dan ook heel belangrijk geweest in de geschiedenis van de Javanen. Om dat allemaal hier uit te leggen, neemt wel een paar uur in beslag, dus dat doe ik dan maar niet.

Titi heeft ons ook uitgelegd dat er voor veel verschillende dingen batikmotieven zijn. Of het nu gaat om de besnijdenis, een huwelijk, een zwangerschap, dat schijn je allemaal af te kunnen lezen aan het motief van de batik.

Voor de baboe (verzorgster) die verantwoordelijk was voor de verzorging van de kinderen van de Sultan werd ook een batik ontworpen. De traditionele kleuren voor de koninklijke familie zijn indigoblauw en soga, een roodbruine kleur.

Na het Kraton zijn we naar Fort Vredeburg (fort van de Vrede) gelopen. Dit fort is in 1765 door de Nederlanders, tijdens de kolonisatie, gebouwd ter bescherming van de gouverneur. Het fort ligt precies tegenover het Gedung Agung (een van de presidentiele paleizen). Het fort heette vroeger eerst fort Rustenburg (fort om te rusten). Nu is er een museum gevestigd, waar vooral heel veel is te zien over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië en geloof me, de Nederlanders hebben daar niet zo’n fraaie rol in gespeeld.

Hierna zijn we naar de Jalan Malioboro gelopen. De grootste en bekendste winkelstraat van Yogyakarta. De straat ligt ten noorden van het Kraton en de naam van de straat wordt ook gebruikt om de wijk waarin de straat ligt aan te duiden. Wij vonden de straat ervoor echter veel leuker, heel veel eetstalletjes waar men heerlijk zat te smikkelen. Hier was het ook dat men perse met ons op de foto wilde. Haha nu waren wij weer de bezienswaardigheid i.p.v. andersom……

De Malioboro is nu een straat met heel veel meuk en stalletjes met meer van hetzelfde. Wij werden ook al door de inwoners hier gewaarschuwd voor de kwaliteit van de spullen van die Chinezen.

Hierna zijn we met de Adong (paardenkoets) naar de vogeltjesmarkt gegaan. Dit was even grappig om te zien, toen alle vogeltjes nog alleen in een kooitje zaten, maar toen we de aapjes zielig in een kooitje bij elkaar zagen zitten waren we er snel klaar mee en weg waren we. Met de becak terug naar ons hotel, om daar vervolgens bij ViaVia heerlijk te lunchen.

’s Avonds een heerlijke massage en daarna was het weer tijd om te gaan eten. Vanwege de massages waren we iets later en van het restaurant waar we eerst heen wilden, was dan ook al de keuken gesloten. Dan maar naar Easy Going. Het eten kwam in etappes en we hebben daar weer de les geleerd, dat je nooit in een westers restaurant Indisch moet bestellen (hadden we kunnen weten, want dat doen we thuis ook niet) want dan is het weliswaar te eten, maar toch veel minder lekker.

Nu weer in ons hotel, nog even schrijven en dan slapen want morgen worden we om zes uur opgehaald voor de treinreis naar Malang.

Liefs,

Fred & Nori