Selamat Malan,

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Om zes uur zouden wij opgehaald worden, maar om half 6 werd er al op de deur geklopt dat de taxi er was. Gelukkig waren wij al klaar dus meteen naar de receptie, waar inderdaad de taxi stond te wachten.

Koffers in de auto, ontbijtboxen opgehaald en ingeladen en gaan….. naar het station, om vandaar de trein richting Malang te nemen. De trein gaat over de komende 391kilometerzo'n 8 uur over doen. Dus we hebben nog wel even te gaan. De reis is echter wederom comfortabel, prima stoelen die vrijwel in de ligstand kunnen, een kussentje en dames en heren van de restauratie die steeds even langskomen met thee, koffie, maaltijden, enz.

Onderweg weer prachtige plaatjes van de mensen die op de rijstvelden aan het werk waren en zwaaiende kinders. Ook ziet Fred eindelijk de Gunung Merapi (merapi vulkaan) en Merapi betekent dan weer berg van vuur. Ik zie hem niet want ik lig te slapen....

Eenmaal in Malang aangekomen, stond ook daar onze gids en chauffeur voor de komende dagen, Harry, weer keurig op ons te wachten. Hij ging echter op zijn brommertje naar het hotel, terwijl wij met de auto door een andere chauffeur naar hotel Santika werden gebracht. Ook hier in Malang is het een drukte van jewelste, maar ook hier is het geen enkel probleem wanneer je de straat over moet steken. Als je het maar even duidelijk aangeeft, dan laat iedereen je voorgaan en stopt netjes.

Malang dankt zijn naam aan de tijd dat het gebied nog Majapahit heette en behoorde bij het koninkrijk Demak. De toenmalige koning had steeds ruzie met de bevolking en zij lagen hem steeds dwars. Dat vond hij blijkbaar een toepasselijke naam en noemde toen het dorp ook zo: Malang (dwars).

Vanavond hebben wij gegeten bij Toko Oen, een zeer gerenommeerd bedrijf uit de koloniale jaren. Men gaat hier nog steeds graag eten en op de kaart is dan ook veel Nederlands eten, zoals een kroketje met mosterd, een uitsmijter rosbief, enz. terug te vinden.

Terug in het hotel dachten we een heerlijke koffie met een gebakje te gaan scoren, omdat er in de vitrine allerlei lekkere taartjes stonden. De koffie lukte, maar met het taartje ging het mis. In de vitrine stonden alleen maar voorbeelden. Dus als je dan bepaalde ingrediënten niet meer in huis hebt, dan is dat natuurlijk heel moeilijk om toe te geven voor de Javanen en dan ga je gewoon iets anders neerzetten. Maar die rare Nederlanders accepteren dat natuurlijk niet en tja, dan loop je mee naar de vitrine en knik je nog een keer dat je het begrepen hebt, maar helaas……. Uiteindelijk stonden zij met drie man (de manager, de kok en de ober naar de vitrine te staren, maar er kwam niet vanzelf een gebakje uitrollen…. Uiteindelijk heeft Fred hen uit hun lijden geholpen en gevraagd wat het probleem was. Toen kwam er schoorvoetend uit dat de topping op was en of wij misschien iets anders wilden. Tja, misschien wanneer zij dat meteen hadden gezegd wel, maar nu vonden wij het wel genoeg en hebben we afgerekend en zijn wij naar de kamer gegaan.

Verder is het hotel heel mooi, de kamers ruim en de bedden heerlijk en ziet het er verder keurig verzorgd uit, maar het blijft opvallend dat de jongen die je helpt met de bagage, beter Engels spreekt dat de manager van het hotel.

Morgen gaan we met Harry op pad en gaan we Malang en omgeving verkennen.

Selamat Tidor,