Hallo,

Dag 10 alweer van onze fantastische reis door Java en straks Sulawesi. Vandaag hadden we een vrije dag met een auto met chauffeur tot onze beschikking. Chauffeur Harry komt uit deze stad, dus wat is er handiger dan hem te laten bepalen waar we heen gaan.

Om 6.15 uur opgestaan en om half 7 zaten we weer aan het ontbijt en wat voor een ontbijt! Ik voelde me net Alice in Wonderland…… tjee, wat stonden er veel lekkere dingen! Gewoon teveel om te kiezen, dus ik heb het maar bij een heerlijk bord mie met gebakken kip en groenten gehouden.

Om half 8 kwam Harry ons halen en als eerste zijn we naar de Idjen Boulevard, een oud Koloniale straat, gereden waar het vandaag autoloze zondag was. Nou ja, tot 9.30 uur dan….. wij dus over de brede straten gewandeld, samen met nog zo’n …tig Indonesiërs. Leuk hoor, er was van alles te zien…. Van een klas met Yogabeoefenaars, een groepje met skaters die of het nog moesten leren of aan het leren waren hoe zij moesten achteruit skaten, of een klas met fanatieke fitnessbeoefenaars tot jongens die net een skateboard hadden en daar druk mee aan het oefenen waren. Ook was er een apart deel van de straat waar mensen hun huisdier showden alsof ze op een tentoonstelling waren.

Na de wandeling naar de Pasar besar, een markt waar voornamelijk eetkraampjes waren en van alles voor de kinderen was. Het meest maffe vonden wij toch wel de krabjes, waarvan de huisjes in allerlei kleuren waren geschilderd. Ook hadden ze daarvoor weer allerlei huisjes en garages gemaakt waardoor die beestjes dan konden lopen, je moet er maar op komen…..

De huizen die langs deze laan staan waren vroeger in het bezit van de Nederlands, maar tegenwoordig zijn ze over het algemeen in het bezit van de Chinezen die de huizen na de vlucht van de Nederlanders voor een zacht prijsje konden kopen.

Weer even de auto gepakt en deze geparkeerd achter het stadhuis. Daarvoor ligt een klein parkje, op zich ook weer keurig aangelegd, maar die Chinezen moeten het weer verpesten met hun afzichtelijke, metershoge plastic bloemen.

Vanuit daar zijn we de kampong ingegaan. Een deel van de kampong heeft huizen in alle kleuren van de regenboog, maar dat komt omdat de verffabrikant, Deco Fresh, gratis de verf uitdeelt. Hiervoor wil hij alleen maar een paar gratis reclameborden plaatsen, dat zijn er dan meteen weer zoveel dat je die dan ook echt niet over het hoofd kunt zien.

Via de kampong zijn we langs het spoor verder gelopen en het is heel indrukwekkend te zien dat mensen met zo weinig tevreden kunnen zijn. Een pitje op een gasbrander buiten is de keuken, met een beetje geluk afgesloten door een soort kist en anders gewoon in de open lucht.

De rijst ligt te drogen op het spoor (wel in manden) en wat blijkt later, de trein die dendert er dan gewoon overheen. Ook wij maken dit mee en worden door Harry naar een bankje verwezen waarop we veilig plaats kunnen nemen terwijl de trein langs ons voorbij raast. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat daar nog geen 50cm tussen zit. Ik ben er dan ook een beetje stil van als ik besef dat deze mensen dit dag in dag uit meemaken en dat zij hun kindertjes dan ook verdomde goed in de gaten moeten houden……..

Na het bezoek aan de kampong brengt Harry ons naar een Chinese tempel die ook in de wijk staat. Een prachtige tempel die bij nader onderzoek ook best groot blijkt te zijn.

Hier mogen we allemaal wierook aansteken en daarbij een wens doen, dan met twee precies op elkaar passende “monden” gemaakt van kokosnoot gooien. Als de monden goed vallen dan lacht de Boeddha en anders kijken ze chagrijnig en is de Boeddha je dus niet goed gestemd. Daarna nog met een ton schudden waarin houten stokjes met een nummer zitten en je moet dan net zo lang schudden tot er 1 stokje uitvalt. Bij dat nummer hoort vervolgens een briefje uit een houten kast met daarop je toekomstvoorspelling.

Ik had nummer 22 en het meest belangrijke wat Harry me kon vertellen over de inhoud van het briefje was dat ik volgende maand nog een keer terug moest komen om opnieuw mijn wens te doen.

Na dit bezoek zijn we naar de pasar lokal gegaan, een markt waar veel groenten en fruit wordt verkocht. Ook hier weer het fenomeen dat men met ons op de foto wilde. Ook werd er heel vaak gevraagd of wij een foto van hen wilde maken en dan wilde zij natuurlijk de foto wel even zien. na deze markt vond Harry het welletjes en zei dat hij moe was van het lopen en hield een Angkot (volgens Harry een microlet haha ipv een chevrolet) voor ons aan en zijn we met het minibusje naar de vogeltjesmarkt gegaan. Deze was niet zo beroerd om te zien als de vorige in Yogyakarta, maar toch houden wij niet zo van die beestjes in een kooitje.

Na dit alles was het tijd om te lunchen. Harry zette ons eerst af in een restaurant waarvan we de kaart vrijwel niet konden lezen en dit leek ons niet zo verstandig. Morgen een lange dag voor de boeg en als de magen dan van streek zijn……..

Dus gevraagd of Harry ons bij iets kon afzetten waar wij in ieder geval nasi goreng konden krijgen. Dat lukte natuurlijk en voor ons werd er een pittige versie gemaakt en voor Tonny en Jolanda een wat minder pittige versie, wat gado gado en een heerlijk kipgerecht erbij en klaar waren we. Heerlijk gegeten in een super klein tentje met voor de anderen veel frisdrank en voor mij twee grote mokken thee. En dat alles voor nog geen 15 euries met z’n vieren.

Als laatste zijn we nog naar de rijstvelden gereden en wat was het daar mooi!!! Langs het beekje gebeurde van alles, mensen die zich aan het wassen waren, mensen die de was deden, jongens die aan het klieren waren, zoals dat hoort bij hun leeftijd en ook mannen en vrouwen die met zware takkenbossen op de rug langskwamen. Wat een mooi gezicht en zo puur allemaal. Aan het eind van het pad was er nog een stupa, die we natuurlijk ook even bezichtigd hebben.

Na dit alles weer terug in het hotel, lekker gedoucht en toen was het tijd voor (ja, alweer) een massage en wat voor één. Super, echt met een hoofdletter S!! Eerst een uur gezichts- en hoofdmassage daarna een uur de rest van het lijf onder handen genomen. Toen nog even lekker eten in het restaurant van het hotel, want wij hadden de puf niet meer om nog ergens anders heen te gaan, nu mijn verhaal schrijven en dan slapen. Morgen wordt het zoals ik al zei een hele lange dag.

Tot morgen,

Liefs,

Fred & Nori