Lieve allemaal,

Vanmorgen om kwart over 7 opgestaan. Aangezien we gisteren pas laat in de avond in het hotel zijn aangekomen konden we ons niet goed oriënteren waar we precies beland zijn in Makassar. Bij het openschuiven van de gordijnen werd ons dat wel heel snel duidelijk. Kamer 1000 is gelegen op de 10^e verdieping van het Aston Hotel en de ovaalvormige ramen geven een duizelingwekkend uitzicht op de stad en de zee. Wauw, wat een mooi panorama. Ik weet niet of het jullie inmiddels is opgevallen aan de schrijfstijl, maar Nori tikt dit verhaal eens een keer niet maar ik. Ja, dat is different koek zoals onze fameuze Louistje dat ons weet te vertellen. Helaas moet ik jullie mededelen dat Nori even geveld is. Een barstende koppijn heeft haar gevloerd. Na aankomst in het hotel is ze meteen het bed ingedoken en heb ik de kamer donker gemaakt. Hopelijk doet een goede nachtrust haar goed. Jullie moeten het dus even met mij stellen.

Het ontbijt was klasse. Keuze in overvloed, voor mij als slechte ontbijter niet echt van toegevoegde waarde, 2 versgebakken wafeltjes en wat fruit en ik ben klaar. Voor Nori is er gelukkig een overvloed aan keus wat betreft de Indonesische keuken, dus ons pindarotsje weet de weg naar de rijst weer snel te vinden.

Om 9 uur vertrekken we met ons busje met ruimte voor 8 personen. Aangezien de ziekenboeg zich verder heeft uitgebreid vragen we onze gids Sandy om eerst langs een apotheek te rijden. Nori voelt zich op dat moment al niet zo best dus wordt de voorraad medicamenten aangevuld met de nodige snuif- en dopemiddelen, de Olympische Spelen staan immers ook voor de deur. Na het bezoek aan de apotheek moeten wij ook nog langs de flappentap want de miljoenen vliegen hier je portemonnee uit maar gelukkig er ook weer zo in.

Eindelijk kan daarna onze rit echt beginnen. We starten met een bezoek aan Fort Rotterdam (Benteng Makassar). 26 jaar geleden heb ik hier ook al met mijn moeder voor de poorten gestaan maar besloten toen om het daarbij te laten. 26 jaar later blijkt dat een heel goede keus geweest te zijn (zal wel aan de naam liggen). Voor het fort staat in grote rode letters “FORT ROTTERDAM” afgebeeld op een wijze die doet denken aan de letters op het Museumplein “I AM STERDAM”, sowieso een betere titel voor welke bezienswaardigheid ook. Nadat we een foto van ons hebben laten maken met op de achtergrond het fort en de rode letters, waarbij Nori en ik keurig voor de letters “ROTTER” poseren trekken we toch de stoute schoenen aan om het fort eens van binnen te bekijken. Foute keus, geen reet aan.

Fort Rotterdam is één van de best bewaarde vestingwerken in Indonesië. Het fort werd in 1545 gebouwd tijdens het regiem van de vorst van Gowa en in 1667 viel het in handen van Cornelis Speelman nadat hij vanaf 1660 al een aantal Nederlandse aanvallen had ondernomen om Makassar in te nemen. Speelman veranderde de naam in Fort Rotterdam. Zoals eerder gezegd, ze mogen het houden. Fort Vredeburg in Yogja kon ons beduidend meer bekoren.

Na het bezoek aan het fort zijn we gereden naar Pelabuhan Paotere, de oude goederenhaven van Makassar. Hier liggen traditionele Buginese schoeners, waaronder de zogenaamde pinisi. De bouwer werkt niet met een tekening maar bouwt zijn boot aan de hand van kennis en ervaring. Ook hier stonden we weer vol bewondering te kijken hoe jonge jongens in de brandende zon bij een zeer hoge luchtvochtigheid met soms wel 5 cementzakken op de rug heen en weer zeulden van vrachtwagen naar schoener. Want het is hier klam, dat is duidelijk voelbaar want zonder enige inspanning plakken op deze vroeg ochtend onze kleren al.

Na het bezoek aan de haven verlaten we Makassar (sommigen kennen het wellicht beter als Udjung Padang, maar Soekarno veranderde na 1949 de naam in Makassar evenals dat Celebes werd vervangen door Sulawesi). In een uurtje rijden we naar de regio Maros, het gebied ten noorden van Makassar da bekend staat om zijn prachtige kalksteenrotsformaties. Na die van China en Vietnam (Halong Bay) is dit het derde gebied in grootte. Hier maken we kennis met het echte buitenleven van de Sulawezen. Na het drukke en overbevolkte Java met zijn miljoenensteden is het even omschakelen om terecht te komen in deze prachtige, rustige setting. We lopen over de dijkjes van de rijstvelden en langs kleine dorpjes. Kinderen, maar ook de volwassenen, duiken verlegen weg als we langswandelen, anderen zijn brutaler en wint de nieuwsgierigheid het van de verlegenheid. Heel anders dan op Java, waar bijna iedereen smeekte om op de foto te mogen. De Buginezen zijn echter nog niet zoveel toeristen gewend. Alles komt dan ook nog zeer authentiek over. Vrouwen bewerken de rijstvelden, een imam blèrt vanuit een moskee over de velden, geiten, koeien en buffels blokkeren af en toe ons pad en dat allemaal tegen de achtergrond van die prachtige kalkrotsformaties.

De lunch gebruiken we bij een Buginese familie. Moeder de vrouw heeft de gehele ochtend in de keuken gestaan om voor ons de warme lunch te bereiden. We mochten eerst de paalwoning vanbinnen bezichtigen. De ouders slapen in één bed met de drie kinderen, ongelooflijk, de keuken stelt werkelijk niets voor, een wonder dat ze zo’n heerlijke lunch heeft kunnen bereiden. Voor de namen mis ik nu natuurlijk Nori maar er was in ieder geval rijst, een soort gefrituurde maiskoekje, soto (soep), eieren en kip. Aan een boom slingerde het ‘speelaapje’ van de kinderen. Het aapje is bevestigd aan een touw en dient dus daadwerkelijk als speelgoed voor de kinderen. Daar worden wij natuurlijk niet vrolijk van maar wie zijn wij met onze Westerse normen en waarden om dat te veroordelen.

Na afscheid genomen te hebben van de familie zijn we een stukje verder gelopen over de dijkjes tot aan de opstapplek van de kano’s. De bewoners verplaatsen zich hier veelal per houten kano. Wij hebben een stukje gevaren om een indruk te krijgen van het leven van de vissers langs de oevers van de riviertjes. Eén stukje van de rivier voer letterlijk dwars door een kalksteenformatie. Magnifiek gezicht.

Onze chauffeur stond ons verderop met het busje op te wachten. Via het prachtige berggebied van Zuid-Sulawesi bereiken we na 4 uur rijden om 5 uur Sentang, ons overnachtingsstekje voor één nacht. Het hotel heet BBC, geen idee waar dat voor staat. Nori is inmiddels er zo slecht aan toe dat na intrek in de hotelkamer meteen onder de wol kruipt en ik de kamer zo donker mogelijk maak. Ze wil niet eten en dat is voor mij een teken dat het goed mis is. Hopelijk doen het donker, de pillen en de rust haar goed.

Ik ga met Tonny en Jolanda wat eten in het restaurant naast het hotel. Tonny heeft van ons inmiddels de bijnaam Toni Potato gekregen omdat hij steeds (extra) frietjes wil eten, Jolanda heet Jo Coke, omdat ze alleen cola drinkt en Tonnie en Jolanda hebben Nori omgedoopt in Nori Goreng. Alleen voor mij hebben ze nog niet iets gevonden en ik beschouw dat maar als een compliment. In het restaurant gaat het er allemaal een beetje raar aan toe. Jolanda wil cola, hebben ze niet, Fanta dan, nee hebben we niet, wat hebben jullie dan wel, geen frisdranken alleen maar Bintang, ja logisch in deze moslimgemeenschap! Tonnie en ik nemen bier, 2 flesjes, één koud, één lauwwarm, die lauwe willen we niet. Vervolgens eten bestellen, ik wil saté ayam, logisch toch, altijd raak, nee dus, hebben we niet. Huh? Wat hebben jullie dan wel, een combischotel van Nasi Goreng met jawel ……. saté. Logisch toch. Tonny en Jolanda nemen een pizza, respectievelijk een regular (onze medium) en een large. De regular hier is onze large thuis, de large is een kingsize pizza. De jongen die de bestelling opneemt spreidt zijn handen om Tonny aan te geven hoe groot een large is. Hij spreidt zijn handen daarbij ongeveer één meter uit elkaar waarop Tonnie zegt “doe die maar”. Als ik het eten al lang op heb en de pizza’s na een half uur arriveren schrikt Tonny toch wel van de omvang van de pizza. “Ik wist niet dat hij zooooo groot was”. Jullie begrijpen, Jolanda en ik hebben Tonny bevolen om de gehele pizza op te eten en dat is hem nog gelukt ook.

Zo, het is nu bijna 10 uur, Nori slaapt licht en ik ga mijn oogjes ook maar sluiten voor vandaag. En nu maar hopen dat Nori morgen weer beter is, dan hoeven jullie mijn gewauwel ook niet meer aan te horen.

Liefs, Nori & Fred