Ik zal maar meteen met de eerste teleurstelling in huis vallen, ik schrijf ook vandaag het verhaal. Het ging weliswaar iets beter vandaag met Nori maar de lange, slingerende, bergachtige rit naar Tana Toraja heeft Nori uiteindelijk toch weer de das omgedaan, zodat ze direct na aankomst in Rantepao het bed is ingedoken.

Vanochtend om 06.15 uur opgestaan. Na het ontbijt werden we om half 9 door onze gids Musli opgewacht. Gelopen naar de ‘kade’ tegenover het BBC Hotel in Sengkang waar onze kleine gemotoriseerde kano’s (prauw) op ons lagen te wachten voor een boottrip van circa 2 uur over het Tempemeer (Danau Tempe). Nori en ik hadden onze eigen kano. De boottocht voer ons langs de oevers van Sengkang met zijn Buginese paalwoningen. ’s Ochtends is het relatief druk langs de oevers, mensen wassen zich of hun kleding, kinderen spelen rondom de huizen en vissers varen uit om op het Tempemeer hun netten uit te gooien. Prachtig gezicht met dat vroege zonnige ochtendlicht en de zware wolkenpartijen tegen de bergen.

Het Tempemeer is een depressie die onderloopt in de regentijd (van april tot en met juli). In de maand mei bereikt het meer zijn grootste omvang van circa 35.000 ha. Tijdens en vlak na de regentijd stijgt het waterpeil flink (9,5 meter) en lopen stukken bouwland onder. Na de maand mei loopt de waterstand langzaam maar zeker terug en worden de drooggevallen (vruchtbare) gronden weer bebouwd. In de droge tijd staat het water niet veel hoger dan 1 meter en de totale oppervlakte is dan gereduceerd tot zo’n 1.000 ha. De vissers uit Sengkang slaan hun slag op het productieve meer in hun kleine gemotoriseerde kano’s. Het meer wordt gekarakteriseerd door de vele waterplanten. De recentelijk ingevoerde waterhyacinten bloeien juist nu volop en zijn herkenbaar aan hun lila bloemetjes. Daar heeft men nu spijt van want de waterhyacinten vormen in grote hoeveelheden een bedreiging voor de visvangst doordat zij de zuurstofconcentratie verminderen en het proces van sedimentatie versnellen. Dit proces zal uiteindelijk leiden tot het geheel verdwijnen van het meer. Musli weet ons echter te vertellen dat de centrale overheid een baggerproject zal opstarten om het meer te behouden.

De tocht over het water, dwars door de drijvende waterhyacintvelden is prachtig. Tientallen vissers wonen in drijvende huizen (rumah terapung) op het meer. Zodra de vis plek onvoldoende opbrengt verhuizen de vissers hun huis naar een andere vis plek. Bij een van die drijvende huizen stoppen wij voor een theepauze. We worden vriendelijk onthaald door de vissersfamilie. De vrouw staat in een wel zeer eenvoudig keukentje voor ons banaan te bakken (pisang goreng). We krijgen er een kopje thee bij, heerlijk. Inmiddels zie ik uit mijn linkerooghoek onze kano zich van het drijvende huis verwijderen. Nori stelt me nog gerust dat ze heeft gezien dat de boot is vastgelegd met een touw maar een paar seconden later zie ik het bootje met onze rugzakken toch echt wegdrijven. Toen wij onze bootsman (die zichzelf met zijn nagenoeg tandeloze mond grijnzend voorstelde als zijnde professor doctor) daarop attendeerde barstte hij in lachen uit en ging met de kano van Tonny en Jolanda achter onze kano aan. Komisch gezicht.

Op het voordek van het drijvende huis lagen de visjes te drogen. Daar is ook een soort toilet gebouwd. Dat is niet meer dan een half wandje om enige privacy te krijgen en een gat om alles weg te spoelen in het meer.

Na afscheid genomen te hebben van de familie zijn we weer teruggevaren naar Sengkang. Daar stond onze chauffeur Mr. Anton ons al weer met het busje op te wachten.

Naast het Tempemeer is de belangrijkste trekpleister van het Buginese stadje Sengkang de zijde(thuis)-industrie. We hebben één van de thuisweverijen bezocht en gezien hoe daar het Buginese textiel vervaardigd wordt onder niet-ARBO-waardige omstandigheden. Daarna werd het toch echt tijd om de lange rit naar Torajaland te starten. Via het bergachtige Enrekang gebied bereiken we na ruim 6,5 uur rijden Rantepao. De rit duurde langer vanwege de tropische plensbui die we onderweg te verwerken kregen en in no time zorgde voor ondergelopen stukken weg en ware watervallen. Dat in combinatie met de slechte staat van de infrastructuur na de regentijd waarbij op diverse plekken men begonnen is met de herstelwerkzaamheden, zorgde er uiteindelijk voor dat we pas om kwart voor 6 het Indra Toraja Hotel bereikte. Daar werden we opgewacht door onze gids voor de komende 4 dagen, Petrus. Hij vertelde ons in het kort het programma voor de komende dagen. Op dat moment vonden we echter het belangrijkste de mededeling dat we pas om 9 uur morgen vertrekken. Uitslapuhh!! En dat is goed nieuws want Nori was inmiddels weer helemaal terug bij af en die is voor de 2^e avond op rij zonder eten onder de wol gekropen. Desondanks kunnen we zeggen dat het een prachtige dag is geweest en dat het boottochtje op het Tempemeer met het bezoek aan de vissersfamilie ons altijd zal bijblijven.

Voor nu, selamat tidur, liefs Nori & Fred