Allereerst allemaal heel hartelijk dank voor de beterschapswensen! Dat doet altijd goed! Het gaat gelukkig weer een stukje beter, al zijn we wel zo verstandig geweest, vandaag zwaarder geschut in te zetten. Nori is begonnen met een antibioticakuur en die schijnt aan te slaan.

En Ella, maak je niet ongerust, er komen nog rustige dagen genoeg aan, op de Togian-eilanden en op de Bunaken. Maar mediteren, brrrrrrr……………………… we moeten er niet aan denken!!!!! En gelukkig dat jullie allemaal al gegeten hadden na die smakelijke verhalen van gisteren.

Zoals gezegd hebben we vanochtend eerst maatregelen genomen om Nori’s gezondheid te verbeteren. Nadat ik constateerde dat zij nog steeds koorts had leek het mij verstandig om een apotheek te raadplegen en eventueel een antibioticakuur in te zetten. Zo geschiedde, een aantal paardenmiddelen zijn ingezet hoewel je hier beter kunt spreken van buffelmiddelen. Binnen een paar uur verbeterde Nori’s gesteldheid.

Vandaag stond opnieuw een dagje Torajaland op het programma. Na de schitterende dag van gisteren met zijn ceremonieën en bezoeken aan de rots graven van Sangalla en de hangende graven van Suaya vielen we even na negen uur met onze neus al in de boter. Bij het bezoeken van het traditionele Toraja-dorp Ke’te Kesu belandden we midden in een bruiloft. Een geluk bij een ongeluk want we zouden dit dorp oorspronkelijk gisteren bezoeken maar dat viel letterlijk in het water door de tropische stortbui op dat moment. Iedereen had zich op z’n paasbest in traditionele kleding opgedoft. De bruid was gekleed in een lange witte jurk, vergelijkbaar met Nederland maar daar houdt dan ook elke vergelijking mee op. Erg leuk om te zien. Achter het dorp is een aantal hangende graven te vinden. Overledenen worden in een mooi bewerkte houten kist begraven tegen de rotswand aan. Na jaren vergaat de lijkkist en storten de menselijke resten naar beneden. Her en der liggen dan ook skeletkopjes en botten verspreid. Tegenwoordig wordt niet iedereen meer op deze wijze begraven. Een aantal families kiest ervoor om in het Torajahuis de overledenen te begraven in een soort groot biervat (sorry ik kan het niet anders uitleggen). In zo’n grote ton kunnen dan wel 50 familieleden begraven worden.

Na het bezoek aan Ke’te Kesu zijn we gereden naar de graven van Lemo. Prachtig gelegen in een dal met rijstvelden. De tau-tau poppen hier zijn overwegend replica’s, alleen op de bovenste galerij zijn nog originele poppen te vinden. Overledenen worden dus in de rotswanden begraven en voor het gat wordt een pop geplaatst die lijkt op de overledene en het graf bewaakt. In de jaren 70 en 80 ontstond een handel in deze poppen wat ertoe leidde dat de meeste poppen zijn gestolen. Als reactie hierop haalden de familieleden de nog niet gestolen poppen weg om diefstal te voorkomen. Aangezien dit een negatief effect had op het toerisme besloot de regionale overheid replica’s te plaatsen. Nog steeds zie je nu lege plekken waar ooit eens een originele tau-tau heeft gestaan.

Bij een kunstenaarswinkeltje van tau-tau poppen hebben we een prachtige tau-tau kop gekocht van een oma, gemaakt van jackfruit. Daar zijn we heel blij mee.

Vervolgens teruggereden naar Rantepao voor een bezoek aan de buffelmarkt. Ook nu hebben we weer geluk want volgens ons draaiboek vindt deze markt nog maar 2x per week plaats, waaronder dus op zaterdag. Fascinerend om te zien hoe honderden buffels in de volle zon in een soort rad geplaatst verhandeld worden. De duurste buffel is de albinobuffel en die moet zo’n 50 miljoen rupies opbrengen (circa 3.500 euro). De beesten worden nog engszins redelijk behandeld, regelmatig staat een jongetje met een tuinslang het beestenspul af te sproeien. Dat kan niet worden gezegd van de varkens even verder op. Luid krijsend liggen deze op houten latjes vastgesnoerd alsof ze al als satéstokjes geregen zijn. Hun lot is duidelijk.

Na het bezoek aan de beestenmarkt de groentemarkt bezocht. Die zag er veel vrolijker uit en daar rook het ook aangenamer, allerlei kruiden, specerijen, zwarte koffiebonen en een ieder wilde weer op de foto.

Langzamerhand werd het tijd om te lunchen. Dat deden we hoog in de bergen, op een aangename 1.300 meter hoogte in Batututomonga met prachtige vergezichten op de bergen en de rijstterrassen. Op de terugweg betrok het al snel en even later barstte de inmiddels bekende tropische bui in de namiddag los. Om half 5 kwamen we weer aan bij het hotel en kregen we een korte briefing van Petrus over de tweedaagse trekking die we morgenochtend starten. Daarbij zullen we op plekken komen die normaliter niet worden aangedaan door toeristen (al zijn de hoeveelheden toeristen sowieso op 2 handen te tellen) en zullen we overnachten bij mensen thuis. Spannend! Jullie horen zo mogelijk morgen weer van ons, geen garantie, want mogelijk hebben we geen elektriciteit, geen wifi, maar ook geen water. Even terug naar af.

Liefs,

Nori & Fred