Het is vrijdag 12 augustus. Vandaag vervolgen we onze lange weg naar de Togian-eilanden. We vertrekken om 6 uur met het bootje van Tando Bone Bungalows naar de oever van het Poso-meer. We krijgen een ontbijt box mee. Annelies zwaait ons uit. Aan de oever staat onze getrouwe Anton al met zijn busje op ons te wachten. Ik weet niet of hij vannacht weer heeft geslapen in Hotel Mitsubishi. Ons staat een rit van circa 4,5 uur te wachten naar Ampana. Het is wederom een prachtige rit en voorbij het plaatsje Poso gaan we richting de Golf van Tomini. Langzamerhand kleurt het water turquoise blauw, hopelijk een voorproefje van de Togian-eilanden.

Om 11 uur bereiken we Ampana, de belangrijkste plaats voor de oversteek naar de eilanden. Aangezien op de eilanden zelf niet veel te krijgen is moeten toeristen hier de nodige voorzorgsmaatregelen nemen. Iets, wat later blijkt, menig toerist niet doet. Wij behoeven ons daar geen zorgen over te maken. Voor ons is alles geregeld, alleen zorgen dat we voldoende rupies bij ons hebben want een ATM is er niet en creditcards kennen ze nog niet. Even voorbij Ampana worden we gedropt bij Marina Cottages. Aangezien het bootje van ons resort, Island Retreat, er nog niet is kunnen we eerst rustig lunchen. Anton moet ons blijkbaar overdragen want hij blijft nog bij ons. Hem staat een zeer lange rit terug te wachten naar Makassar. Nadat hij heeft aangegeven dat de boot binnen een half uur er zal zijn neemt hij afscheid van ons. Hij heeft ons toch ruim een week van het zuiden van Sulawesi tot Ampana veilig overgebracht.

De boot komt om half 2 in zicht. De bootsjongen stort duizenden excuses over ons heen dat hij te laat is. Iets met duikers die hij eerst nog ergens in het diepe moest gooien. De bagage wordt aan boord gezeuld, wij nemen plaats op de nauwe plankjes van de prauw en dan denken we dat we weg kunnen. Nee dus, want ook de bootsjongen gebruikt dit ritje om wat zaken mee terug te nemen, met name benzine en motorolie. Hij zeult en rent heen en weer met grote jerrycans en klaagt toch ook wel dat het verdomde warm is. De luchtvochtigheid is vandaag hoog.

Eenmaal in beweging is het heerlijk op het bootje al wordt wel een aanslag gepleegd op ons zitvlees, want comfort brengt het bootje ons niet. Even later zien we in de verte de eilandengroep al liggen. Dan denk je dat je er snel bent maar dat vertekent erg. Na 2,5 uur varen komt ons resort in zicht, prachtig gelegen in een idyllisch baaitje. In een blauwe zee, met een hagelwit strandje voor de deur, schitteren een aantal cottages in de zon. Wauw, this is Paradise Island. We krijgen bungalowtje 9 toegewezen, een eenvoudige kamer met een 2-persoonsbed met klamboe, een kast en een badkamer die iets lager gelegen is met een mandibak. Ja want we moeten hier 4 nachten even een stapje terugdoen, geen airco, geen fan, elektriciteit op een generator na zonsondergang (d.w.z. ongeveer om 18.00 uur) tot 23.00 uur, en dus geen douche maar een mandibak. Voor ons geen probleem want liever een goed werkende bak water over je heen dan een poging om een Westerse douche aan te leggen waarbij je van druppel naar druppel moet springen. Het zal alleen wat zweten worden ’s nachts na de airco’s van de laatste weken.

Om even af te koelen daal ik via de lange steiger het trapje af. Van echt afkoelen is geen sprake, het water is niet lauw maar gewoon warm. Om half 6 begint het schouwspel van de zonsondergang. Vanaf onze veranda kunnen we het prachtig volgen. Wat een plaatje. We mandiën en worden om 7 uur geroepen voor het avondeten. Er zijn nog 3 andere mensen, Fransen. Gezamenlijk verorberen we het heerlijk bereide eten, verse frietjes, koolsla en groente. Eindelijk weer wat groen want dat hebben we de laatste week niet veel meer gehad. De koude Bintangs smaken daar heerlijk bij.

We blijven hier dus 4 nachten en we denken dat we dat wel overleven op zo’n mooi tropisch plekje. We gaan ons nu voorbereiden op een waarschijnlijk klamme nacht ……. schoonheid heeft zijn prijs haha.

Zaterdag 13 augustus. Het is al om half 6 licht. De eerste uurtjes van de nacht waren inderdaad erg klam. Van slapen komt in eerste instantie niets terecht. Ook de generator maakt het nodige lawaai. Na 23.00 uur wordt het stil. Midden in de nacht merk ik dat ik het niet meer zo warm heb, het is nu lekker. Ik slaap totdat ik wakker word van het licht.

Nadat we worden opgeroepen om het ontbijt te nuttigen vertrekken we om 9 uur met de prauw voor een aantal snorkeluurtjes. In een uurtje varen we naar het eiland Taupan, één van de vele eilandjes in de archipel van Togian. In het diepblauwe warme water worden we een uurtje losgelaten om te snorkelen. Het rif met zijn kleurrijk koraal en tropische visjes nodigt uit tot verkenning. Die onderwaterwereld blijft toch fascinerend. Tegen het middaguur zijn we terug en nuttigen we de lunch. De rest van de middag staat in het teken van ontspannen in de hangmatten. Ik ga tussendoor nog even snorkelen bij het huis rif. Het is heerlijk na de weken van rondtrekken om hier even de tijd te vergeten. Geen zorgen om terroristische aanslagen, geen Olympische Spelen, geen wifi, geen internet, even back to basics. Heerlijk. Zo vergaat het ook de zondag (14 augustus). Hetzelfde ritme, alles plan-plan (rustig aan). Opnieuw een snorkeltourtje maar nu naar een atol, Pasir Tengah. Nori kiest ervoor om rustig in haar hangmatje te hangen. Eenmaal aangekomen bij de atol blijkt ondanks de vlakke zee de tegenstroming sterk te zijn. Dat wordt even werken om tegen de stroom in te snorkelen. Ook hier is het prachtig, ook grotere vissen doorkruisen hier het rif. Na een tijdje verlaten we de snorkelplek om nog een ander plekje te verkennen. Het koraal is hier wat kleurrijker. Voldaan keren we terug en beperken we ons verder weer tot het plan-plan ritme. Lekker hangen in de hangmat met de E-reader. ’s Avonds krijgen we pizza, heerlijk gebakken door de familie die het restaurant beheert. Ze hebben wederom hun best gedaan. Morgen nog één zo’n lekkere luie hangdag. Wat kan nietsdoen in deze omgeving toch heerlijk zijn.

Ik pik de draad weer op. Het is inmiddels maandag 15 augustus. Ik kan hierover kort zijn, we hebben heerlijk niets gedaan. Luieren in het hangmatje, lezen en vooral genieten van de paradijselijke omgeving vanaf onze veranda. ’s Avonds wordt een reuze vis geserveerd, heerlijk, wat kunnen ze hier met de beperkte middelen koken.

Het bezoek aan de Togian-eilanden zit er weer op. Het is dinsdag 16 augustus. We vertrekken om even voor 9 uur met Obbi per prauw naar Ampana. We worden door het personeel uitgezwaaid. Langzaam verdwijnt ons paradijsje van 4 nachten uit ons zicht en zetten we koers richting Ampana. De zee is wat ruwer dan op de heenreis terwijl Obbi er goed de vaart in houdt. Het bootje met al onze bagage klapt af en toe op de golven. We doen er uiteindelijk een uur korter over dan op de heenweg, binnen anderhalf uur staan we weer op het kiezelstrand van Marina Cottages. Daar staat onze chauffeur met Toyota ons al op te wachten. Wat is het toch allemaal subliem geregeld door Footprint Travel. We nemen afscheid van Obbi en starten de lange rit van 5 uur naar Luwuk. Grote stukken van de weg worden gerestaureerd en verbreed na de regentijd. Om half 3 zijn we al in Luwuk. Het Estrella Hotel is echter aan de andere kant van de stad gelegen, we moeten eerst door het centrum. En daar doen we een uur over want het is razend druk vanwege de voorbereidingen van Onafhankelijkheidsdag morgen. Muziekkorpsen paraderen door de straten met schoolkinderen die keurig in een soort militaire pas lopen. Aan de kant staan de bewoners te kijken. En wij kachelen daar gewoon met de Toyota doorheen. De ramen zijn geblindeerd maar zodra we de raampjes naar beneden draaien en ze ons kunnen zien beginnen de mensen naar ons te zwaaien en roepen ze constant “hé Mister”. Zo voelen Maxima en Willem zich dus haha.

Het Estrella Hotel ligt even buiten de stad op een heuvel met uitzicht op de zee. Het doet wat zakelijk aan maar na de “lay-back” accommodatie op de Togians is dit wel even lekker om een goede douche te nemen. Maar eerst maken we gebruik van het Happy Hour aan de bar, althans dat denken we. Op de kaart staan allemaal lekkere cocktails en daar hebben we echt eens zin in. Twee besteld, even later komt het barjochie weer terug om ons te vertellen dat ze geen Cointreau hebben, dan maar een andere cocktail. Jullie zullen het niet geloven maar dat hebben we zo 3x geprobeerd en toen hebben we maar gezegd “laat maar”. Dan maar een flesje witte wijn. Is die koud, ja die is koud, lekker, doe maar, even later: “Mister, wine no cold”. Grrrrrr. Zuchtend hebben we vervolgens 2 cola besteld.

We hebben inmiddels lekker gedoucht en de voorbereidingen getroffen om de tassen te herpakken voor de binnenlandse vlucht morgenvroeg van Luwuk naar Manado. We mogen namelijk maar 10 kilo meenemen!! Haha, dat gaat echt niet lukken.

We hebben net lekker gegeten. Ook hier ging weer van alles mis, tempura golden prawn, als voorgerecht, jammer………. Die kwam bij het hoofdgerecht….. maar het was allemaal heerlijk, dus we hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk op te eten…… Nu nog een kopje thee op de kamer en dan lekker slapen. Tot morgen.

Liefs, Nori & Fred