Vanmorgen zijn we om 7 uur opgehaald door onze gids Anna, die Engels spreekt, maar absoluut de letter R niet kan uitspreken. Het heeft dus even geduurd voordat wij snapte hoe haar Engels in elkaar stak, maar nu gaat het best. Wij hebben Bangkok nu verlaten.

Allereerst naar de Mae Klong Market gegaan. Dat is een markt die volledig over het spoor is gebouwd en die vier keer per dag moet worden afgebroken omdat de trein er dan door moet. Er klinkt dan een luid signaal en er wordt dan omgeroepen dat men 5 minuten heeft om de boel aan de kant te zetten. De marktkooplui zijn zo getraind dat in slechts luttele minuten de boel ook daadwerkelijk aan de kant staat. Karretjes op wieltjes en hup weg is het…. Luifels worden ingehaald en de trein kan er door. Zodra hij weg is gaan de luifels weer naar beneden en gaat de marktverkoop weer door.

Daarna een kleine honderd kilometer verder doorgereden naar de volgende markt, de Damnoen Saduak Floating Market. Ook weer een hele bijzondere markt om te zien, de koopwaar ligt hier in bootjes en daar vaar je dan tussendoor en ondertussen doe je dan je boodschappen of komt er een complete eettent langs die dan een lekker vers soepje voor je bereidt.

Weer de auto in en toen was het tijd voor wat serieuzer werk. Naar een museum waar nog originele spullen liggen uit de tijd dat er aan de Birmaspoorlijn werd gewerkt. Deze spoorlijn wordt ook in de volksmond wel de dodenlijn genoemd, omdat er zovelen hun leven hebben gelaten tijdens de aanleg van de spoorlijn. Heel indrukwekkend om daar doorheen te lopen en ook onder andere de Nederlandse kranten te lezen die daar hangen. Het museum heeft de naam J.E.A.T.H. gekregen en de afkorting staat voor de beginletters van de landen (Japan, Engeland, Ausralië, Thailand, Holland), die met de dodenlijn te maken hadden, niet zoals in de folder, die je overigens in het Nederlands, bij binnenkomst krijgt, de haat tegen de Japanners aan te wakkeren of levend te houden, maar om de iedereen te waarschuwen dat er niets erger is dan oorlog. De naam Jeath verwijst tevens naar het Engelse woord death…… dat behoeft denk ik geen uitleg.

Na het museum naar de begraafplaats waar de vele doden liggen die tijdens de aanleg van de spoorlijn zijn gesneuveld. Er liggen er “slechts” 5000 gesneuvelden, waarvan 1900 Nederlanders, de rest is of nooit gevonden, of verbrand. Zelfs hier houdt men de nationaliteiten uit elkaar om verdere ellende te voorkomen……

En toen was het tijd voor de Bridge over de river Kwae. Ook daar konden we overheen lopen. Fred die hier 26 jaar geleden ook al is geweest herkende er niets meer van. De vele eettentjes en marktkraampjes met evenzoveel troep wat er werd aangeboden. Echt overal probeert men een slaatje uit te slaan.

Na dit alles waren wij het best zat en konden we aan boord van onze longtail boat die ons naar ons drijvende hotel op de river Kwae zou brengen. Zoals ik al eerder vertelde geen elektriciteit of zoals onze gids Anna zegt: “no electcity”, maar olielampjes. Hier zullen we twee nachten verblijven. Ons onderkomen betreft een smaakvol hutje met douche (water uit de rivier) en wc en bedden met een klamboe. Eten doen we in de gemeenschappelijke ruimte waar de Mon (bewoners van een dorpje hier uit de buurt werken). Geen van hen spreekt ook maar een woord Engels, dus dat werd met handen en voeten in ons beste Thais communiceren. Maar dat maakt het alleen maar leuker, want het is een prachtig idyllisch plekje. Na het eten nog een korte voorstelling van de Mondancers gezien, hun dans lijkt een beetje op het Balinese, compleet met het getingel van de gamelan (maar dat zal hier wel anders heten).Ik zit nu buiten mijn verhaal te typen, met het geklots van de rivier en de geluiden van wat krekels op de achtergrond en de verlichting van mijn scherm en een olielampje, helemaal heerlijk!!

Tot gauw,

Liefs,

Fred & Nori