Na wederom gewekt te zijn door de zonsopgang hebben we ook daarna weer mogen genieten van een heerlijk ontbijt met uitzicht over het oerwoud. Om 11 uur kregen wij een “early lunch” terwijl we naar onze opstapplaats voeren. Wat zijn deze dagen snel gegaan en wat hebben we genoten van al het moois, maar vooral van die grappige oerang-oetans!

Voordat we zouden arriveren in Banjarmasin moesten we eerst twee vluchten met 1 tussenstop nemen. De eerste vlucht had een klein beetje vertraging wat een kortere wachttijd opleverde op de luchthaven van Palangkaraya, dat viel dus weer mee. In Sampit mochten we in het toestel blijven zitten dus zodra de overige passagiers aan boord waren konden we meteen weer door. Keurig op tijd zijn we in Bajarmasin geland waar we opgewacht werden door Guntur die onze gids voor de komende 6 dagen zal zijn. Nadat hij ons had afgeleverd bij het Victoria River View Hotel met de belofte dat hij ons de volgende ochtend om 5.30! zou komen halen hebben wij afscheid van hem genomen.

19 juli, nu eens niet gewekt door de eerste zonnestralen maar door het gejengel van behoorlijk wat van die minaretten waren we mooi op tijd wakker! Tjee wat gaan die Imams tekeer zeg en dat terwijl de zon nog niet eens op is…….. Maar goed voor nu niet erg, want we moesten er toch op tijd uit. Guntur kwam ons keurig op tijd halen en we moesten instappen in een klotok, zonder dak dit keer, die vlakbij ons hotel lag. Na een klein uurtje varen en al langzaam het leven langs de rivier zien ontwaken, kwamen we aan op de drijvende markt en oh, wat was dat een mooi schouwspel! Tientallen bootjes met voornamelijk vrouwen probeerden daar hun handeltje aan de man, sorry vrouw te brengen. Kruiden, groenten, waaronder de wateraardappel die ook nog eens naar aardappel schijnt te smaken en bootjes waarin de dames koffie of thee verkochten met een of ander zelf gebakken lekkernij zoals pandancake of roti pangsit of kwee lapis. Nou houd ik zelf niet van die laatste maar zo’n heerlijke roti pangsit gaat er altijd in onder het genot van een kopje koffie. Later kwam er zelfs een bootje met een vrouw die sarongs en ander textiel verkocht, dus wij zeiden gekscherend ah, daar hebben we de drijvende Wibra ook…… Zij was overigens de enige wie textiel verkocht. De gids vertelde ons dat er ook dames zijn die alleen voor een gezellig praatje naar de rivier komen. Het was een levendig schouwspel en geweldig om daar middenin te mogen dobberen. Nadat de dames richting de markt vertrokken om daar hun waren verder aan de man te brengen, zijn wij aan land gegaan en hebben een wandeling door het dorpje gemaakt. Kinderen kwamen direct aanrennen en wilden steeds de foto’s zien die werden gemaakt. Omdat we vanmorgen al heel vroeg hadden ontbeten, kregen we ook vandaag een vroege lunch, maar dit keer bij een familie thuis, dus al zittend op de grond en oh wat merk je dan dat je ouder wordt en niet meer zo soepel bent, in tegenstelling tot de gids en de bootsman die op hun gemak dubbel gevouwen op de grond zaten, hebben wij genoten van een heerlijke maaltijd met vers gevangen en gebakken vis, nasi putih, een of andere sajoer met komkommer en die wateraardappel met als toetje verse ananas. Hierna weer terug op de boot en werden wij bij de chauffeur die ons gisteren ook ophaalde bij het vliegveld afgeleverd om naar de diamantmijnen van Martapura te gaan. Wat moeten die mensen onder erbarmelijke omstandigheden werken! In de bloedhitte en dan maar graven en zeven op zoek naar zo’n kostbaar steentje…… Na hier even rond te hebben gekeken zijn we terug gegaan naar het hotel om ons even een beetje op te frissen. Na een uurtje kwam Guntur ons alweer ophalen om nog een kanalentoer te gaan doen. Dit was ook heel erg leuk om te zien. Kinderen sprongen steeds al joelend en zwaaiend in het water, wat ik in de eerste instantie wel eng vond want ze kwamen wel heel erg dicht bij de boot en ik was bang dat er eentje onder zou komen, maar Guntur verzekerde mij dat de bootsman goed oplette en dat de kinderen het gewend waren en wisten tot hoe ver ze bij de boot in de buurt konden komen. Onderweg werd er een hoop geroepen en gezwaaid, dat je je bijna de koning en de koningin ging voelen….. als je dacht dat er niemand stond hoorde je halloooo en ja hoor dan kwamen er weer een paar kinderen aanrennen, die maar bleven zwaaien. Daar waar het kon renden zij over de bruggetjes met de boot mee. Na deze tocht hadden wij wel honger gekregen en zijn we heerlijk saté gaan eten bij Saté Kijan, het werd geroosterd waar we bij stonden en ook hier natuurlijk weer geen alcohol (want we zijn nog steeds in moslim gebied) dus een vers geperst sapje erbij wat ook weer prima smaakte. Het zal wel weer wennen worden wanneer we thuis weer een wijntje kunnen drinken ?. Na dit alles de massage opgezocht en ons lijf even laten pijnigen, daarna moe maar voldaan weer naar het hotel. Lekker onder de douche en ons bed in. Morgen mogen we uitslapen want we worden pas om half 10 weer opgehaald.

Selamat malam,

Fred & Nori