Nu eens niet gewekt door de zon of de moskee, maar door het kraaien van de haan, die er net zulke onchristelijke tijden op na houdt als de imam…. Dus waren we weer met het krieken van de dag in touw. Om 7 uur aan het ontbijt en om 8 uur op pad om de Dayaks te gaan bezoeken. Na een wandeling van zo’n 2 uur waren we in het eerst Dayakdorp. In het vierkante houten huis is een grote binnenplaats, met daaromheen een ruimte waar men kan zitten. In het midden worden de ceremonies gehouden. Meer naar de buitenkant zie je allemaal deuren en achter iedere deur woont een familie. Dit was maar een klein huis, want hier woonde maar 8 families. Vlakbij het huis was een rivier waar we even heerlijk met de pootjes in het koude water konden om deze af te laten koelen. Een van de plaatselijke branieschoppertjes van een jaar of 10, kwam even stoer doen en liet zien hoe goed hij kon duiken en springen vanaf de rotsen. Nadat hij blijkbaar voldoende zijn kunsten had vertoont rende hij weer weg. Nadat we voldoende waren afgekoeld zijn we weer naar een volgende longhouse zoals deze grote huizen van de Dayaks heten gelopen. Dit keer een grote, want hier wonen wel 48 families. We hebben even in zo’n kamer gekeken en men leeft er op zo’n 3x3 meter…… en dan verder een hoop gezamenlijk…. Ik moet er niet aan denken! Wat zijn wij dan gezegend met zoveel rust en ruimte om ons heen. De gids vertelde ook dat wanneer men even privacy wil, zij dat dan in het oerwoud moeten zoeken, want in huis is er altijd wel iemand die zich met je bemoeit. Hierna hebben wij onze tocht weer vervolgd en zijn we terug gelopen naar ons guesthouse. Heerlijk een douche genomen (het water komt uit de rivier en is dus niet warm) en konden we weer afgekoeld aan tafel waar de gids voor ons weer een heerlijke maaltijd met Indische bami, gewokte groenten en kip had neergezet. Voor toe kwam hij nog met mango en watermeloen aan. Met de buikjes vol zijn we maar even een siësta gaan houden. Terwijl we lagen te soezen brak de eerste tropische bui los van deze vakantie en mochten we gehoopt hebben dat na deze plensbui van wel een kwartier, het nu wat zou afkoelen, want het is hier zo’n 34 graden, dan hadden we mooi pech, want het voelde eerder nog warmer aan. Dus zitten we nu nog steeds zwetend heerlijk aan een koud watertje en Fred aan een ijskoude cola dit verhaal te schrijven en blijven we tot morgenochtend even in de relaxstand staan. Of zoals zij hier zeggen plan-plan (rustig aan).

Groetjes,

Fred & Nori