Na twee dagen luieren, een beetje zwemmen en snorkelen, hebben we vandaag maar weer eens wat ondernomen en hebben we een bentor (combinatie van betjak en motor) gehuurd. Het ziet eruit als een motor met een vierkant gevaarte eraan gelast waarin vier personen plaats kunnen nemen. Onze chauffeur Leman heeft ons naar het westelijkste puntje van het eiland gebracht en ons uitgelegd dat Weh weggaan betekent en dat die naam is ontstaan omdat men dit letterlijk het einde van de wereld vond. Indonesiërs gebruiken de administratieve naam: Sabang, dus twee namen voor hetzelfde eiland. Het ritje naar kilometer nul was zo’n 30 kilometer vanaf onze cottage bij “Freddies, Santai Sumur Tiga” en voerde ons langs bananen en tabaksplantages die in vroeger tijden rubber- en palmolieplantages zijn geweest. Bij kilometer nol (nul) stond een foeilelijk monument, waarvan het bijna knap te noemen is dat men zoiets lelijks kan bedenken. Natuurlijk hebben we hier foto’s gemaakt en zijn we zoals een goed toerist betaamd ook in de 0 gaan zitten voor de foto. Hierna zijn we naar het andere bekende strand, Iboih, gereden (wij zitten namelijk zelf ook aan een van de bekende stranden). Daar zijn we naar het allerlaatste resort gelopen, Yulia, en daar is Fred vanaf de steiger het heldere water ingedoken op zoek naar visjes……. Zelf ben ik heerlijk met een kopje thee bij de spullen gebleven en heb ik me op de kant prima vermaakt. De reden dat ik niet ben gaan snorkelen is omdat we bij aankomst te horen kregen dat er maar een uurtje gesnorkeld mocht worden i.v.m. het vrijdagmiddag gebed, dus leek het mij beter om de boel niet te provoceren en gewoon niet te gaan snorkelen. Dat leverde een gezellig uurtje met de eigenaren op, die het wel konden waarderen dat ik niet ging zwemmen. Fred was keurig op tijd weer aan de kant en omgekleed, dus hebben wij heerlijk geluncht met een bananenmilkshake erbij. Na dit alles weer terug gelopen naar onze Leman die keurig op ons stond te wachten. Onderweg terug naar de cottage brak de ketting van het ding, wat Leman vakkundig met wat ijzerdraad weer gerepareerd heeft. Aan zijn handelingen te zien, had hij vaker met dat bijltje gehakt. Aan het eind van de dag nog een heerlijke massage van Ida gehad en ons lijf voelde daarna weer als nieuw. Nog een klein tukje en toen zijn we gaan eten. Lekker een frisse gin-tonic erbij, jumjum, het leven is goed!

Bai bai en groetjes,

Fred & Nori