Vandaag zijn we op stap gegaan met het miljoenenjacht van Andy. Nu denken jullie bij het woord miljoenenjacht natuurlijk aan een super de luxe schip, maar niets is minder waar. Het was een oud vrachtschip en de ligbedden aan boord waren zakken met rijst. Wij noemen het Miljoenenjacht omdat het om dit te huren 1.000.000 roepies voor een dag kostte…… is wel zo’n 60 euro? Andy en z’n twee bemanningsleden hebben ons naar prachtige snorkelplekjes gebracht, te beginnen bij Iboih, waar we gisteren met de bentor ook waren geweest, maar nu konden we Yulia vanaf het water aanschouwen. Prachtig snorkelen was het daar! Zeekomkommers, zee-egels zo groot als een voetbal, prachtige vissen en dan ook nog eens van soorten die ik nog nooit had gezien. Op een gegeven moment kwam ereen “briesje” voorbij waaien van wat op het eerste oog prachtig bladeren van een boom waren, maar als je goed keek zag je dat het een school vissen was. Super mooi om te zien!! De tweede snorkelplek was pulau Rubiah, een plek waar Chinezen en Japanners ook leerden snorkelen. Alleen dat was al heel grappig om te zien en daardoor vergat ik bijna dat ik ook onder water moest kijken. Daar waren heel veel vissen te zien en een heuse speeltuin, waarvan ik eerst dacht dat die daar terecht was gekomen door de tsunami, maar later bleek dat die daar was neergezet voor de duikers, om de duikles wat spannender te maken. Ook een geraamte van een auto stond daar evenals een schommel waar de duikers dan gezellig op konden gaan zitten. Nadat we hier uit gesnorkeld waren, hebben we hier geluncht, weer met het bekende kopje thee, want we zitten nog steeds in moslimgebied, dus drank is er nog even niet bij.

Na de lunch zijn we naar Gapang gevaren om daar wederom te gaan snorkelen. Op de grote pier waren veel locals aan het vissen, dus Fred kreeg instructies waar hij wel en niet mocht gaan snorkelen. Ik ben lekker aan boord gebleven en heb het vanaf de bovenkant aanschouwt. Gelegen vlakbij een ponton kon ik door het heldere water ook vele vissen zien. Toen Fred terug kwam van het snorkelen bleek het nog niet zo makkelijk om op het ponton te komen. Hij moest als een soort van flipper met zijn flippers flapperen om zo vaart te krijgen en voldoende uit het water te komen en op het ponton te jumpen. Dat mislukte jammerlijk en de gehele bemanning van drie man moest er aan te pas komen om het ponton scheef te laten hangen, zodat Fred er makkelijker op kon komen. Dat gaf natuurlijk een en al hilariteit bij de mannen (en bij mij, al was ik stiekem wel blij dat ik het niet hoefde te doen). Nadat we een flink stuk watermeloen voor de dorst hadden gehad en er nog veel meloen over bleek hebben we de jongetjes, die eerder al een bekertje water van de bootsman hadden gehad, geroepen of zij ook meloen wilden. Nou dat lieten zij zich geen twee keer zeggen. Zij jumpten vanaf de hoge pier in het water en voor we het wisten waren zij naar ons toe gezwommen. Heerlijk lieten zij zich de meloen smaken en haalden daarna gekke kapriolen uit, wat ons weer mooie foto’s opleverde. Toen wij wegvoeren, werden wij breed lachend en onder een hoop thank you’s roepend uitgezwaaid. Als laatste zijn we naar de onderwater vulkaan gevaren (boiling mud) daar borrelde het water vanuit een breuk in de aardkorst op naar boven. De lucht rook naar rottende eieren en onder water hoorde je ook echt het geluid van een geiser. We hebben foto’s gemaakt, maar het is nog even afwachten of het wel over komt wanneer wij ze op het scherm zien. Toch was er vandaag ook nog even een serieus moment toen Fred vroeg of Andy ten tijden van de tsunami hier iets van mee had gekregen. Andy vertelde dat hij toen 34 jaar was en zijn eerste kind (een dochter van 11 maanden, dat hij met haar op het strand was en dat hij uiteindelijk met haar in de armen heeft moeten rennen voor zijn leven. Gelukkig hebben beiden het er goed vanaf gebracht. Ook vertelde hij dat hij na een week maar Banda Atjeh ging, op dat moment de zee gewoon normaal was, dat hij wel de verhalen had gehoord van de puinhopen en weggeslagen huizen, maar dat hij er toen een beetje om gelachen heeft en tegen zijn vriend gezegd heeft die zei dat zijn huis weg was, dat hij niet zo raar moest doen omdat hij zes meter boven zeeniveau woonde , maar dat toen hij in de haven kwam hij zijn ogen niet kon geloven. dat hij daar met knikkende knieën van schrik heeft gestaan…….. waar ooit huizen waren, was nu een kale vlakte vol met puin. Later ging hij op zoek naar zijn broer om te kijken of met hem alles goed was en die vertelde dat hij normaal altijd ging joggen op de plek die nu totaal was weggeslagen, maar dat hij die ochtend geen zin had en in zijn bed is blijven liggen, dat die luiheid eigenlijk zijn leven had gered. Aan het eind vertelde hij ook nog dat hij en vele andere moslims denken dat de oorlog die er altijd in Banda Atjeh tegen de rest van Indonesië heerste er toe bij heeft gedragen dat God dit gedoe zo zat was en heeft ingegrepen. Na de tsunami is er dan ook in 2005 een vredesakkoord getekend waarin men moest beloven om liever voor elkaar te zijn. De moslims zien de tsunami als een teken van God. Indrukwekkend wanneer je zo’n verhaal hoort. Wij hebben stil naar hem zitten luisteren…….

Na deze prachtige dag heeft Andy ons weer in de haven afgeleverd waar een bentor (een roze) op ons stond te wachten en die ons weer bij het hotel heeft afgeleverd. Atjeh zit er bijna voor ons op, want morgen verlaten we deze streek om verder te gaan op Sumatra…..

Liefs,

Fred & Nori