Dit keer hoefden wij niet eens zo heel vroeg op. Rustig ontbijten en afscheid nemen van Freddie die ons een dikke knuffel gaf en een goede reis verder wenste….. Daarna de taxi in die alweer keurig op ons stond te wachten. Kort ritje naar luchthaven Maimun Saleh van Sabang en daar een super snelle incheck gehad bij een van de twee incheckbalies die de luchthaven rijk is. Het vliegtuig van Garuda arriveerde op de geplande tijd dus dat betekende dat wij ook op tijd konden vertrekken.

Van de luchthaven van Medan, Kualanama, moesten wij nog zo’n vier uur rijden naar Bukit Lawang. De eerste kilometers ging dat over een behoorlijk goede tolweg, maar zodra wij van de tolweg af waren, begon het gehobbel en gebobbel. Fred die hier 30 jaar geleden al is geweest herkende in de eerste instantie niets, maar zodra wij op de provinciale weg waren herkende hij al veel en gaande de rit kwamen er steeds meer herinneringen naar boven. De rit was echt een belevenis op zich, ogen en oren kwamen wij te kort om alles om ons heen te bekijken. Een stop gemaakt op aanraden van onze chauffeur Erwin bij een vrachtwagen die de vruchten van de oliepalm stonden te laden om deze naar de fabriek te brengen, zodat deze tot palmolie verwerkt kan worden. Binnen no time stonden er mensen om ons heen die met ons op de foto wilde. Veel handjes schudden en high fives uitdelen, selfies maken met de meisjes die dat in keurig Engels aan ons vroegen en heel verbaasd waren dat wij een paar woorden Bahasa Indonesia spraken. Dat was nog eens leuk!

Toen weer verder tussen de palmolieplantages en over de slechte weg. Wanneer je denkt dat er dan wel een snelheidslimiet geldt, heb je dat mooi mis! De chauffeur en de andere weggebruikers (brommertjes, bentors volgeladen met weet ik wat allemaal, vrachtwagens en auto’s) scheurden erover heen alsof zij met een wedstijd bezig waren, inhalen wanneer je denkt dat het niet kan, ook fout, ook dat gebeurde gewoon. Af en toe maar mijn ogen dicht gedaan en gehoopt op een goede afloop, dat dat is gelukt bewijst het feit dat ik nu dit verhaal aan het schrijven ben…..

Aangekomen bij ecolodge Bukit Lawang, moest de chauffeur op een parkeerplaats zijn auto parkeren want hij kon niet verder. Wij moesten een hangbrug over om bij ons nieuwe onderkomen te komen. Daar eenmaal aangekomen, viel onze mond bijna open van verbazing! Wat een mooi stekje voor de komende 2 nachten, een heus hemelbed stond er op ons te wachten….. ook het restaurant zag er heel leuk uit en niet onbelangrijk wij konden er ook een biertje krijgen. Wij hebben dus ’s avonds heerlijk zitten smullen van sateetjes, gado-gado én een biertje!

Morgenochtend mogen we weer eens vroeg op, met de gids afgesproken dat de wandeling door de jungle om op zoek te gaan naar de oerang-oetans al om zes uur gaat beginnen, want dan maken we het meeste kans om ze te zien. Lange broek, wandelschoenen en sokken over de broek zijn gewenst want door de vele regen die hier valt (het is tenslotte regenwoud) zijn de bloedzuigers hier erg wakker…… maar goed je moet er wat voor over hebben om de oerang-oetan in het wild te spotten want de voederplaatsen zijn hier zo’n 9 jaar geleden al opgeheven.

Toen wij naar ons huisje terug wilde lopen kregen wij een heuse tropische bui op ons kop. In een paar minuten waren we werkelijk zeiknat, maar om nou een poncho te kopen voor die twee minuten en dat terwijl er een poncho in onze rugtas zit… nee, dan maar nat we zijn tenslotte echte Hollanders en wel aan een buitje gewend…… dus nu net lekker gedoucht en dan zo maar eens slapen in dat heerlijk uitziende hemelbed.

Selamat tidur,
Fred & Nori