Vanmorgen na het ontbijt de boot genomen vanuit Samosir naar Parapat. Daar stond onze chauffeur Erwin alweer op ons te wachten. Met de auto door het drukke verkeer, het was markt vandaag. Je weet dan niet wat je meemaakt! Een hoop getoeter en gedoe, maar uiteindelijk loodste Erwin ons er prima doorheen. Een wat saaie rit richting Medan, vele plantages onderweg, rubber, cacao en palmolie. In een voorstadje van Medan, in Patumbak,  werden wij opgewacht door Masna die ons al lopend (de auto kon daar niet komen) naar haar zus Donna zou brengen. De auto zou dan verder met onze bagage naar Medan rijden. Eenmaal bij Donna thuis kregen wij eerst een groentesoepje met een kopje thee en daarna hebben wij een wandeling door het dorp gemaakt. De kinderen uit het dorp vonden dat een hele belevenis en onder het geroep van Bule (Europeaan) namen de mensen die thuis waren de moeite om ons ook even te bekijken. Tevens zijn zijde hele weg met ons meegelopen. Een aantal van hen wilde graag met ons op de foto, wat wij natuurlijk deden. Bijna aan het eind van de wandeling hadden wij het geluk een bruidspaar tegen te komen, zij gekleed in sarong en kebaya en voorzien van kondé, deed ons meteen aan onze eigen bruiloft denken, dus wij hebben het bruidspaar natuurlijk onze trouwfoto laten zien, wat een hoop hilariteit opleverde en waarop het bruidspaar vroeg of zij met ons op de foto mochten. Later wilde de hele familie met ons op de foto. Daarna werden we ook nog, gastvrij als de Indo’s zijn, uitgenodigd voor het diner, dat hebben wij beleefd afgeslagen want wij konden Donna natuurlijk niet voor het hoofd stoten, zij had tenslotte alle voorbereidingen getroffen om ons een feestmaal voor te zetten. Toen wij terug kwamen hebben wij plaatsgenomen op de grond en onder het genot van een koud glas water hebben wij ons de rendang, nasi putih, ikan asin, boentjis, sajoers en andere lekkere dingen goed laten smaken. Leuk is ook nog om te vertellen dat wij niet alleen aten, maar dat de hele familie met ons mee at. Ook de schoolboeken van de meisjes werden nog even getoond en het meest opvallend was wel het boek over karaktervorming en de discipline die daarbij om de hoek komt kijken. De meisjes hebben ieder vier schooluniformen (2 voor de verschillende dagen in de week, 1 sportuniform en een uniform van de scouting), deze uniformen zijn allemaal verplicht en moeten zelf worden betaald, net als de boeken. Hoe arm een gezin het ook heeft alles wordt uit de kast gehaald om de kinderen een goede opleiding te geven. Het is hier ook zo dat wanneer de kinderen geen boeken of kleding hebben zij niet welkom zijn op school. Ook wordt de kinderen geleerd zuinig met alles te zijn, zodat de andere kinderen in het gezin er ook nog iets aan hebben. Alle boeken en kleding zien er dan ook smetteloos uit, geen vouwtje of krasje in een boek te bekennen en de witte blouses van de kids zijn witter dan wit en dat zonder wasmachine. Na het eten werden wij met de bentor van de buurman naar ons hotel in Medan gebracht. Een avontuur op zich, wat een gekkenhuis op straat! En dat alles op 1 bil. Want het bakkie waar wij met z’n tweeën in moesten zitten was niet berekend op onze dikke Europeanen billen. Met een blikken achterwerk kwamen wij zo’n drie kwartier later aan bij ons hotel. Masna die al die tijd achter ons op de scooter had gereden begeleidde ons naar binnen en pas toen zij tevreden was en wij onze tassen weer hadden hebben wij afscheid van haar genomen. Nu 1 nachtje slapen in het Swiss-Belin en dan om 4.30 uur worden wij weer opgehaald door Erwin, die ons naar de luchthaven van Medan, Kualanamu zal brengen.

Bai bai,

Fred & Nori