In de eerste instantie een rustig dagje, lekker aan het zwembad geluierd. Maar om 15.00 uur moest ik klaar staan en bleek Fred een fietstochtje geregeld te hebben langs de sawa’s en door de dorpjes naar Tanah Lot, een van de belangrijke tempelcomplexen hier op Bali. Het zou voor ons een weerzien worden, want in 2012 zijn we hier toen wij de reis naar de kleine Sunda eilanden maakte ook al geweest. Toen zijn we ook naar de Gilli-eilanden geweest en gelukkig hebben we daar toen prachtig gesnorkeld en o.a. zeeschildpadden gezien. We boffen dat we het nu niet meer op ons programma hebben staan, want als we de nieuwsberichten hier mogen geloven is het er niet best. Onderweg heeft de gids het een en ander uitgelegd over het Balinese leven. Zo speelt de driedeling een belangrijke rol in het leven van de Balinees. Zij geloven o.a. dat het heelal in drie lagen is opgebouwd: de hemel (suarga) daar ga je heen na je dood, het midden is de wereld van de mens (buwah) en onder deze wereld ligt de hel (neraka) waar de geest van de mens wordt gestraft voor zijn misdragingen. Wanneer er iemand dood gaat is er dan ook geen sprake van verdriet, want zij zien het lichaam slechts als een omhulsel voor de geest. Een baby wordt gekoesterd, want dat is een nieuwe geest die op de aarde komt en een oudere wordt gerespecteerd omdat die geest bijna terug gaat. En de mens daar tussen in??? Geen idee….. dat werd ons niet duidelijk. Ook het huis van de Balinees wordt gezien als een levend iets en wordt zorgvuldig gebouwd volgens allerlei ingewikkelde regels, zo wordt de buitenmuur bepaald met de lengte van de uitgestrekte armen van de eigenaar en de afstand van elleboog tot de uitgestrekte duim. De basis afmetingen hebben weer te maken met de lengte en breedte van de eigenaar zijn voet en als het geheel klaar is moet een priester het huis met allerlei gebeden tot leven brengen. Het lichaam van de mens bestaat ook uit drie delen: hoofd, romp en ledematen en zo is de driedeling weer compleet. Tijdens ons fietstochtje zijn we ook nog naar een dakpannenfabriekje geweest. Hier worden de dakpannen met de hand gemaakt van klei. Een zwaar werkje wat door 1 man en 1 vrouw wordt gedaan en wat zo’n 500 dakpannen per dag oplevert. Het was een prachtige tocht, al dachten onze billen en handen daar anders over, want door de regenval van de afgelopen nachten, was het vaak glibberen en glijden over de smalle paadjes tussen de sawa’s door. Maar we hadden het niet willen missen. Bij de zeetempel Tanah Lot aangekomen, bleek men toch iets te hebben gedaan aan de toeristen die er zes jaar geleden nog overheen liepen. Nu kon je het tempelcomplex slechts vanachter een hek bewonderen en mocht je er niet meer overheen lopen (beter zo). Misschien dat er dan over een aantal jaren nog iets te bewonderen valt. De zonsondergang hebben we zes jaar geleden mooier gezien, omdat het nu toch wat bewolkt was en de mooie rode zon er maar een klein streepje doorheen kon komen. Toen het donker was kwam een busje ons ophalen en werden de fietsen op een klein vrachtautootje gezet. Terug bij het hotel hadden wij honger als een paard en zijn we eerst gaan eten. Gelukkig had men boodschappen gedaan en konden wij weer een flesje wijn bestellen. Na het eten heerlijk allebei in het grote roze bad gelegen met de kwakende kikkers om ons heen. Nu zitten we allebei behoorlijk rozig op onze veranda met een kopje koffie en gaan we zo maar eens ons bedje opzoeken, want we zijn best moe en morgen gaan we dit paradijsje alweer verlaten om naar Pemutaran te gaan.

Selamat tidur,

Fred & Nori